Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν ξέρω αν τα μάθατε για την πυρκαγιά στις Μυκήνες, το σημαντικότερο κέντρο των Αχαιών, εκεί όπου ο μύθος των Ατρειδών γίνεται ιστορία. Δεν ξέρω τι ακριβώς μάθατε, γιατί η κυριακάτικη ιεράρχηση των ειδήσεων χάθηκε μεταξύ κυοφορίας της Πολυξένης και υψηλής θερμοκρασίας.
Δεν ξέρω τι μάθατε τη Δευτέρα, αλλά είμαι σίγουρη ότι ακούσατε από επίσημα χείλη πως δε συνέβη και κάτι σοβαρό.
Μα, οι φωτογραφίες που βγήκαν στον αέρα δείχνουν άλλα θαρρώ. Όχι, οι κομμένες, αποσπασματικές, που ανάρτησε στο Twitter το υπουργείο Πολιτισμού.
«Το να βλέπει λίγο και ο επισκέπτης το καμένο κάτω δεν είναι και τίποτα τρομερό». Τρομερό είναι να σε υποτιμούν και πίσω από επικοινωνιακά τεχνάσματα να τρέχουν να κρυφτούν. Όταν η πραγματικότητα δεν βολεύει, δεν αλλάζουμε την πραγματικότητα: την πειράζουμε λιγάκι, ώστε να ταιριάζει με τις επιθυμίες μας. Μόνο που το επιμύθιο δεν προβλέπεται να είναι το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Λίγο-πολύ τι μας λένε. «Δεν είναι αυτό που βλέπετε, η εικόνα ψεύδεται». «Λίγο μαύρο στο χώμα», «η ζημιά στον αρχαιολογικό χώρο ήταν η λιγότερη δυνατή», «ήταν απολύτως αποψιλωμένος ο χώρος και δεν υπήρχε καύσιμη ύλη», όλα καλώς καμωμένα και επιτελικά, ευχαριστίες και στον κ. Χαρδαλιά, «υπήρχε σχέδιο πυροπροστασίας». Οτιδήποτε άλλο είναι στη φαντασία; Πλάσμα του νου τα πλημμελή μέτρα πολιτικής προστασίας για χώρους με τεράστια φυσική, ιστορική και πολιτιστική αξία; Πλάσμα του νου και η μεγάλη επιμέλεια στην αυτοπροστασία;
Δεν τρελαινόμαστε για καταστροφές και συντέλειες, ούτε δείχνουμε προτίμηση στους αγγέλους κακών ειδήσεων, από τους κομιστές ελπιδοφόρων νέων, μα έξω από την επικοινωνιακή γυάλα και πέρα από τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για ευθύνες και ανικανότητα στη διαχείριση κρίσεων, υπάρχει και η πραγματικότητα, η οποία κονιορτοποιεί τη σκηνοθεσία εξωραϊσμού.
