Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Στα όρια της ανησυχίας κινείται η στήριξη και η «στήριξη» που φέρεται να απολαμβάνει η Ελλάδα από συμμάχους και εταίρους, κατά τις τελευταίες μέρες. Η ανησυχία δεν αφορά το αν θα μας στηρίξουν πραγματικά σε ένα επεισόδιο, αλλά το τι σηματοδοτεί το ενδιαφέρον τους για την περιοχή και τη διένεξή μας με την Τουρκία. Με εξαίρεση τους Γάλλους που μας στηρίζουν ανοιχτά, οι υπόλοιποι απλά μας «στηρίζουν».
Μεταξύ αυτών οι Γερμανοί, που έχουν αναλάβει διαμεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, οι ΗΠΑ και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, ο οποίος με κάθε ευκαιρία μάς υπενθυμίζει ότι, τουλάχιστον, δεν μας συμπαθεί και δεν κρατάει ούτε καν ίσες αποστάσεις. Ακόμα και στην τρέχουσα περίοδο που η τουρκική προκλητικότητα έχει ξεπεράσει κάθε όριο, ο πρώην αριστερός, γ.γ. του ΝΑΤΟ έχει καταφέρει να εκνευρίσει με τις παρεμβάσεις του την ηγεσία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και όποιον διαβάζει πίσω από τις λέξεις.
Ενδεικτικές είναι οι απαντήσεις που έδωσαν ο ΥΠΕΞ, Νίκος Δένδιας, και ο υπουργός Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, στην πολιτική των ίσων αποστάσεων και στις συστάσεις του ΝΑΤΟ για διάλογο, χωρίς όρους, όπως ζητεί η Τουρκία.
Αποδεχόμενος κανείς τον διάλογο για πράγματα που του ανήκουν, στο τέλος της διαδικασίας, αν δεν χάσει κάτι, θα έχει νομιμοποιήσει τις διεκδικήσεις του αντιπάλου.
Ωστόσο, το μαζικό ενδιαφέρον τους για τα τεκταινόμενα στη ΝΑ Μεσόγειο, τα τηλεφωνήματα του Ντόναλντ Τραμπ σε Μητσοτάκη - Ερντογάν, η πρωτοβουλία της Γερμανίας και τα συμβούλια των ΥΠΕΞ δείχνουν, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, μια ζωηρή διπλωματική κινητοποίηση από όλες τις μεγάλες δυνάμεις.
Το ερώτημα είναι, αν αυτό το ενδιαφέρον τους είναι θετικό για την Ελλάδα. Το πιθανότερο είναι όχι.
Τον τελευταίο μήνα η τουρκική προκλητικότητα έχει κλιμακωθεί επικίνδυνα, με ευθεία αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Με τους δύο στόλους στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο και καθημερινές αναχαιτίσεις και εμπλοκές αεροσκαφών στον εναέριο χώρο, ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το δυστύχημα και αυτό το ξέρουμε και εμείς και οι Τούρκοι, όπως και οι εταίροι και οι σύμμαχοι.
Όμως, το ξαφνικό και έντονο ενδιαφέρον τους προκαλεί ανησυχία, εάν συνδυάζεται με τυχόν πληροφορίες ή ενδείξεις που έχουν, για την πρόθεση της Τουρκίας να φτάσει στα άκρα.
Με απλά λόγια, μήπως κάτι ξέρουν;
