Το βιβλίο της πολυβραβευμένης Μαρίας Λαϊνά, «Τι όμορφη που είναι η ζωή», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

«Το κρεβάτι. Το κοιτάζω ώρα. Να ξαπλώσω νωρίς με κίνδυνο να σηκωθώ νωρίς ή να καθυστερήσω όσο μπορώ και να γλιτώσω λίγες πρωινές ώρες;  Το πρωί είναι το χειρότερο. Εκεί που ξηµερώνουν οι προσδοκίες. Και τα πράµατα που έχω να κάνω, ό,τι έχω αφήσει σε εκκρεµότητα όλον αυτό τον καιρό; Τα τηλεφωνήµατα, οι διευθετήσεις, η υποµονή, η υποµονή που πρέπει να δείξω στο συνηθισµένο κανονικό, η προσπάθεια να αισθανθώ ή να µην αισθανθώ αν ακούσω κάτι δυσάρεστο; Παρακαλάω να κοιµηθώ αµέσως, να µην προλάβω να σκεφτώ, µην προλάβω να σκεφτώ άλλο».

Μια γυναίκα, καθώς µεγαλώνει, συνειδητοποιεί ότι βιώνει συναισθήµατα που είχε βιώσει η µητέρα της πριν, αλλά εκείνη τα αγνοούσε όταν ήταν νέα. «“Έχετε ταυτιστεί με τη μητέρα σας, κυρία Λαυδάκη, και πρέπει να καταλάβετε ότι δεν είστε εκείνη”. Ποιος το είπε αυτό; Α, εκείνος ο γιατρός που με κοίταζε στοχαστικός, ο στοχαστικός γιατρός που γράφει και ποιήματα, ο στοχαστικός γιατρός που έχει καταδυθεί στα βάθη της ψυχής μου και γι’ αυτό μου τον κουβάλησε η φίλη μου, όχι, εμένα κουβάλησε σ’ αυτόν.  Επιτέλους χαμογελάω. Ένα σωρό γιατροί γράφουν ποιήματα, νομίζουν ότι δικαιούνται να γράφουν επειδή παρακολουθούν τον άνθρωπο και τον ανθρώπινο πόνο, έτσι πιστεύουν οι περισσότεροι, πιστεύουν ότι υπάρχει ανθρώπινος πόνος που παρακολουθείται, πιστεύουν ότι κάτι ξέρουν παραπάνω, τίποτα δεν ξέρουν την τύφλα τους».

Μια κατάθεση κατάθλιψης, όπου αναθεωρούνται ιδέες και σκέψεις. Μια περιπέτεια ζωής για τον ανελέητο χρόνο. Όπου ο άνθρωπος, µόνο αν γίνει ερείπιο θα φτάσει στο τέρµα.

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]