«Ο Ερντογάν υποχωρεί στη διένεξη για φυσικό αέριο στην ανατολική Μεσόγειο» είναι ο τίτλος άρθρου της Neue Zürcher Zeitung. H ελβετική εφημερίδα παρατηρεί: «Μετά από διαμεσολάβηση της καγκελαρίου Μέρκελ η Τουρκία υποχώρησε προσωρινά. Μια προοπτική συμφωνίας με Ελλάδα και Κύπρο δεν υπάρχει, μιας και νομικά η κατάσταση είναι περίπλοκη. Άγνωστο παραμένει τι ακριβώς συζητήθηκε στην τηλεφωνική επικοινωνία της Άγκελας Μέρκελ με τον έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και τον τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν.

Ο καθορισμός των ΑΟΖ μεταξύ των χωρών στην ανατολική Μεσόγειο είναι νομικά περίπλοκος. Σύμφωνα με τον καθηγητή Χένινγκ Γέσεν από το Διεθνές Ναυτιλιακό Πανεπιστήμιο του Μάλμε, το δίκαιο της θάλασσας δεν δίνει σαφή απάντηση. Αφετηρία αποτελεί ωστόσο η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, όπου αναφέρεται ότι κάθε κράτος διαθέτει από τις ακτές του ΑΟΖ 200 χλμ., αρκεί να μην πλήττονται δικαιώματα άλλης χώρας. Το δίκαιο προβλέπει όμως σαφώς το δικαίωμα ΑΟΖ σε κατοικημένα νησιά. «Δεν συνάδει με το διεθνές δίκαιο όταν αγνοείς την ύπαρξη της Κρήτης», τονίζει ο γερμανός ειδικός.

Κατά την άποψη του καθηγητή όμως και οι ελληνικές θέσεις έχουν αμφισβητούμενη νομική βάση, διότι σύμφωνα με αυτές η ελληνική ΑΟΖ φθάνει μέχρι τα παράλια της ηπειρωτικής Τουρκίας. Για τις περιπτώσεις που μια χώρα αισθάνεται ότι αδικείται η σύμβαση του 1982 προβλέπει διαπραγματεύσεις.

«Το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων δεν μπορεί να είναι ότι η Τουρκία χάνει τα πάντα. Η Ελλάδα, αν θέλει να είναι δίκαιη, οφείλει να κάνει υποχωρήσεις, πχ στα νησιά», λέει ο Χένινγκ Γέσεν. Όσο όμως και οι δύο πλευρές επιμένουν σε μαξιμαλιστικές θέσεις, είναι αδύνατος ένας εποικοδομητικός διάλογος. Εναλλακτικά στις διαπραγματεύσεις σε πολιτικό επίπεδο υπάρχει  η προσφυγή στο Διεθνές Ναυτικό Δικαστήριο του Αμβούργου ή το Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη. Μέχρι σήμερα ωστόσο και οι δύο πλευρές αποφεύγουν μια προσφυγή, μιας και η ετυμηγορία θα ήταν δεσμευτική. Είναι ωστόσο δύσκολο να προβλεφθεί η δικαστική απόφαση. Παλαιότερες αποφάσεις σε παρόμοιες διαφορές αφήνουν ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα».

Πρόσφυγες προσπαθούν να φύγουν αεροπορικώς από την Ελλάδα

Από τότε που η Ελλάδα άνοιξε τα σύνορά της στον τουρισμό οι διακινητές ανασκουμπώθηκαν. Διασφαλίζουν πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα σε μετανάστες και τους στέλνουν με αεροπλάνα γεμάτα τουρίστες στην Αυστρία και τη Γερμανία, σημειώνει η Kronen Zeitung με τίτλο: «Πρόσφυγες προσπαθούν να “απογειωθούν” από την Ελλάδα».

Η αυστριακή εφημερίδα παρατηρεί: «Μέσα σε μόνο μια μέρα εντοπίστηκαν σε Ζάκυνθο και Κεφαλονιά 40 πρόσφυγες. Για πολλούς από εμάς οι πτήσεις σε εποχές πανδημίας αποτελεί πρόβλημα. Όχι όμως για τους διακινητές. Από τότε που ξεκίνησαν οι πτήσεις με τουρίστες από και προς την Ελλάδα το προσωπικό ασφαλείας στα αεροδρόμια απασχολείται περισσότερο με παράνομους μετανάστες και λιγότερο με την άφιξη και αναχώρηση τουριστών. Από τη Κεφαλονιά προσπάθησαν να πετάξουν με πλαστά διαβατήρια προς Αυστρία και Γερμανία 20 πρόσφυγες και από τη Ζάκυνθο άλλοι 20, κυρίως Σύροι και Ιρακινοί, προς την Αυστρία και το Βέλγιο».

«Όχι» Ζεεχόφερ στο κρατίδιο του Βερολίνου για πρόσφυγες από Ελλάδα

Η Die Welt σχολιάζει τη χρήση βέτο του Γερμανού υπουργού Εσωτερικών Χορστ Ζεεχόφερ στα σχέδια του κρατιδίου του Βερολίνου να δεχθεί από ελληνικά προσφυγικά κέντρα μέχρι και 300 πρόσφυγες και μετανάστες με τίτλο: «Ο Χορστ Ζεεχόφερ έχει δίκιο». Η γερμανική εφημερίδα επισημαίνει: «Οι λόγοι για την άρνηση του υπουργού δεν σχετίζονται με τους μετανάστες. Ουδείς αμφισβητεί ότι ζουν υπό άθλιες συνθήκες στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Πολλοί είναι εκείνοι στη Γερμανία που θέλουν να βοηθήσουν. Ακόμα και ο Χορστ Ζέεχοφερ.

Για αυτό περίπου 1.000 μετανάστες θα μεταφερθούν το επόμενο διάστημα στη Γερμανία. Δεν είναι όμως στην αρμοδιότητα των κρατιδίων να αποφασίζουν για τον αριθμό των μεταναστών που θα έρθουν στη Γερμανία. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται μετά από συνεννόηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης με τα κρατίδια και όχι μονομερώς. Για παράδειγμα: Τι θα γίνει αν οι μετανάστες αποφασίσουν να πάνε σε ένα άλλο κρατίδιο ή προχωρήσουν σε αξιόποινη πράξη και πρέπει να απελαθούν ή ζητήσουν επανένωση οικογενειών; Τότε η οργανωτική και οικονομική ευθύνη δεν θα βαραίνει πια τη γερμανική κυβέρνηση, αλλά τα κρατίδια».