Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν γίναμε γιατροί με την Covid-19, όπως δεν γίναμε άσοι στη χρηματοοικονομική την περίοδο των μνημονίων, αλλά μια εξοικείωση με την ορολογία είναι φυσιολογική. Μάθαμε τα υποκείμενα νοσήματα, με τον επιδημιολογικό δείκτη Rt κλειστήκαμε στο σπίτι, με τον βασικό αριθμό αναπαραγωγής (R0) έγινε της αποφυγής.
Συνηθίζουμε. Ίσως όχι όλοι και όχι με όλα. Με τη μάσκα, για παράδειγμα, δεν πήραμε φόρα.
Προσαρμοζόμαστε. Υπάρχει όρος στην ιατρική. Εξοικείωση του υποδοχέα. Ωραία. Με λίγα λόγια, οι υποδοχείς είναι κύτταρα, που συλλαμβάνουν εξωτερικά ερεθίσματα και τα μετατρέπουν σε ειδικά σήματα, τα οποία μεταδιδόμενα στο κεντρικό νευρικό σύστημα δίδουν μια συγκεκριμένη αίσθηση.
Μετά από ένα παρατεταμένο ερέθισμα, δεν προκαλεί εντύπωση το εύρημα. Καμία αντίδραση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, για παράδειγμα, να ανεχόμαστε τον ρουχισμό μας. Θετική αυτή η προσαρμογή αφής. Για να μην τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Υπάρχουν, βέβαια, και υποδοχείς, που όχι μόνο δεν προσαρμόζονται, αλλά μπορεί να γίνουν περισσότερο ευαίσθητοι, π.χ., ένα παρατεταμένο άλγος μπορεί να προκαλέσει υπεραλγησία, αλλά δεν είναι αυτή η δική μας ιστορία.
Η εξοικείωση με του κόσμου τα παράλογα, τα στραβά και ανάποδα, από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό, σέρνει το κακό. Μια παραβίαση δικαιωμάτων, μια παρέμβαση, άλλη μία εξυπηρέτηση σε αυτόν που έχει μπάρμπα στην Κορώνη, η αδιαφορία για ό,τι δεν σε ζώνει, μια διαδικασία που σε νεκρώνει, ένα ψέμα που φωνάζει πως ο χρόνος του δεν τελειώνει, το πολιτικό σκηνικό, μια παράσταση, καθ’ υπόδειξη επικοινωνιολόγων, ψηφολόγων και πάσης φύσεως σκηνοθετών, το οικονομικό φονικό, το έπος το ευρωπαϊκό, που τα κλωθογυρίζει, μέχρι η οικονομία να μη γυρίζει.
Συνηθίζουμε. Ίσως όχι όλοι και όχι με όλα. Απαισιοδοξία; «Θες να πεις πως η απαισιοδοξία μου είναι αδικαιολόγητη; Ah pardi. Μα πού ζεις, μωρέ, πού ζεις;».
Στους υποδοχείς.
