Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ως προς τη γενική κατεύθυνση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής που έχει στόχο να καταστήσει τη χώρα περιφερειακή δύναμη ακόμη και μέσα από μεμονωμένες στρατιωτικές δράσεις […] δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι άμεσα. Το “τουρκικό πρόβλημα” της Δύσης μόλις ξεκίνησε» έγραφε προ μηνός η γερμανική SZ. Είχε ξεκινήσει, η Δύση το είχε υποτιμήσει. Οι δυτικές κυβερνήσεις δεν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν. Το παν που γνωρίζουν είναι τα ίδια τους τα συμφέροντα.
«Η παρουσία μας σε διπλωματικό επίπεδο και σε επίπεδο ασφαλείας έχει υπερασπιστεί την Ευρώπη εδώ και γενιές. Και στο μέλλον, η Ευρώπη θα είναι ασφαλής και θα ευημερεί με τις συνεισφορές της Τουρκίας...» Τα λέει σιροπιαστά ο ΥΠΕΞ για δουλειές γερές. Μόνο γι’ αυτές βγαίνουν στο τραπέζι γροθιές.
Στ’ άλλα παίζουν μηνύματα και ρητορικές. «Η Τουρκία θα πρέπει να σέβεται το διεθνές δίκαιο… Η Ε.Ε. και η Τουρκία έχουν ιδιαίτερο συμφέρον να βελτιώσουν τις σχέσεις τους μέσω διαλόγου που θα αποσκοπεί στη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης».
Έως τώρα η Τουρκία διεκδικούσε τον «εξαιρετισμό» και την ιδιαιτερότητά της σε σχέση με τη Δύση, ήθελε όμως να τονίζει τη θέση της ως μέλος του ΝΑΤΟ, να έχει μια μορφή σχέσης με την Ε.Ε. -δεν μιλάμε για ενταξιακή πορεία, που αμφιβάλλω αν ήταν πραγματική επιλογή για τους συμβαλλόμενους-, να δίνει μεγάλη σημασία στη σχέση της με τις ΗΠΑ. Πλέον, ανοίγεται σε άλλη πίστα. Εκτός των ορίων της Δύσης.
Το είχε δείξει. Πρόσφατα με τη δράση στη Συρία και τη Λιβύη και τη «φιλία» με τη Ρωσία.
Εκτός ορίων με αλώσεις. «Αν και κατακτούν την Κωνσταντινούπολη κάθε χρόνο, πολύ γρήγορα τους ανοίγει και πάλι η όρεξη, σαν να μην έχει γίνει ποτέ αυτή η πόλη ολοκληρωτικά δική τους». Αρκετοί δεν έπαψαν ποτέ να αισθάνονται Οθωμανοί, γράφει η Ετζέ Τεμελκουράν («Τουρκία: Παραφροσύνη και μελαγχολία», Eκδ. Καστανιώτης 2017). «Για αυτούς το εγγύτερο χθες, η μέρα με την οποία νιώθουν πιο βαθιά συνδεδεμένοι είναι η 29η Μαΐου» και όχι η 29η Οκτωβρίου, επέτειος εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας. Δεν προκαλεί, λοιπόν, έκπληξη το γεγονός ότι η ταινία «Άλωση 1453» (Fetih 1453) έσπασε προ οκταετίας τα ταμεία. Η απαγκίστρωση από τη Δύση σταδιακή διαδικασία, που στεφανώνεται με την Αγία Σοφία.
