Της Ανθής Αγγελοπούλου
[email protected]
Επειτα από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης, στις αρχές του 2020 η Ελλάδα έκανε τα πρώτα δειλά βήματα για να ανακάμψει και να επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο. Οι αγορές εστίασαν στο μέλλον, στη νέα δεκαετία η οποία φαινόταν ναι μεν δύσκολη, όμως πολλά υποσχόμενη. Και κάπου εκεί ήρθε η πανδημία να κόψει τα φτερά όλων, αποσταθεροποιώντας όχι μόνο τις οικονομίες διεθνώς, μα πάνω από όλα την ίδια τη ζωή μας, τουλάχιστον όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Απώλειες μετρά καθημερινά η αγορά και τα μηνύματα για το μέλλον ακούγονται δυσοίωνα. Η Υγεία βρίσκεται στο επίκεντρο, με τα συστήματα υγείας παγκοσμίως να δίνουν αγώνα επιβίωσης. Κάποια, όπως και το ελληνικό, παρ’ όλη την οικονομική ύφεση και τα προβλήματα της τελευταίας δεκαετίας, έδειξαν ανθεκτικά, κάποια άλλα, προηγμένων χωρών και χωρίς τα ίδια οικονομικά προβλήματα με αυτά της Ελλάδας, κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι. Ο ιός έδειξε τη δύναμή του και ουσιαστικά αποκάλυψε τα σημαντικά κενά των υπερβολικά λαμπερών συστημάτων. Το τι μέλλει γενέσθαι είναι στο χέρι όλων μας. Η κυβέρνηση πρέπει να «ακούσει» όλα αυτά τα καμπανάκια κινδύνου που είναι απόρροια της υποχρηματοδότησης και των σοβαρών ελλείψεων των τελευταίων ετών, αλλά και ο επιχειρηματικός τομέας, ο οποίος πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έδωσε το καλό παράδειγμα όλο αυτό το διάστημα στηρίζοντας το σύστημα υγείας και τον Έλληνα ασθενή με δωρεές σε υλικά, μηχανήματα και χρήματα, πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν υπάρχει σύστημα υγείας χωρίς τον ασθενή. Όμως ο ασθενής που δεν έχει να πληρώσει ή να ζήσει, απλά δεν θα πάει στο σύστημα ή δεν θα πάρει τη θεραπευτική αγωγή του. Ποιος χάνει; Όλοι!
Η συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα δεν είναι αρνητικό σχέδιο, αρκεί να μην προσβλέπει στο να αποποιηθεί τις υποχρεώσεις του το κράτος «πασάροντας» τον πολίτη στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Η κυβέρνηση και το υπουργείο Υγείας δεν πρέπει να επαναπαυθούν από τις δωρεές και τις οικονομικές «ενέσεις» των επιχειρήσεων, ξεχνώντας τις δικές τους υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία και στον ασθενή.
Μην ξεχνάμε ότι το φάρμακο και η πρόσβαση στις θεραπείες εξακολουθούν να είναι το μεγάλο «αγκάθι» που πρέπει κάποια στιγμή να διαχειριστεί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας. Μπορεί να εκδόθηκε ένα επικαιροποιημένο δελτίο τιμών μέσα στην πανδημία, ωστόσο αυξάνονται καθημερινά τα φάρμακα που βγαίνουν οικειοθελώς από αυτό, καθώς οι μειωμένες πωλήσεις και τα αυξημένα rebate και clawback επηρεάζουν τη βιωσιμότητά τους.
Ο ιός, εκτός του ό,τι μας στέρησε, μας έμαθε κιόλας
Μπορεί να μετρήσαμε σημαντικές απώλειες από την πανδημία, όμως μάθαμε και να λειτουργούμε ως κοινωνίες του μέλλοντος. Η τεχνολογία έγινε πλέον κομμάτι της ζωής μας. Ακόμα και οι ηλικιωμένοι έμαθαν λίγο ως πολύ να εξυπηρετούνται μέσω αυτής, ενώ μια μεγάλη ομάδα επαγγελματιών έμαθε να εργάζεται μέσω της τεχνολογίας. Με όπλο το διαδίκτυο, τα νέα διαγνωστικά τεστ, την τηλεϊατρική, την κατ’ οίκον νοσηλεία, την άυλη συνταγή, οι επαγγελματίες υγείας και οι ασθενείς ξεπέρασαν πολλά σοβαρά προβλήματα εν μέσω πανδημίας.
Ένα είναι σίγουρο. Η τεχνολογία αυτή ήρθε για να μείνει και εμείς πρέπει να μάθουμε, ο καθένας από την πλευρά του (επιστήμονες, επαγγελματίας υγείας, επιχειρηματίες, ασθενείς), να βρίσκουμε λύσεις μέσω αυτής. Οι τεχνολογίες υγείας μπορούν να δώσουν τη λύση που ψάχνουν όλα τα συστήματα υγείας για να είναι πιο ευέλικτα και πιο αποδοτικά, μειώνοντας συγχρόνως τις δαπάνες τους, αρκεί βέβαια αυτές να χρησιμοποιηθούν σωστά και με σύνεση.
Όλα έχουν βρίσκονται σε κορονο-καθυστέρηση, όμως η ζωή θα συνεχιστεί, σίγουρα με άλλες προϋποθέσεις από αυτές που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και τα προβλήματα του παρελθόντος πρέπει να εκλείψουν. Μάθαμε πώς να επιβιώνουμε και μπορούμε να χτίσουμε από την αρχή ό,τι διαλύθηκε. Έχουμε τα υλικά, έχουμε τους εργάτες και η διάθεση δεν πρέπει να μας λείπει, απλά να χτίσουμε κοινωνίες πιο υγιείς και πιο ανθρώπινες.
