Τα ούρα (το χρώμα, η ποσότητα, η συχνότητα που κάποιος ουρεί καθημερινά) αποτελούν έναν από τους καθρέπτες για την υγεία του σώματος. Η συχνουρία είναι μια αρκετά συχνή κατάσταση, κατά την οποία ο ασθενής ουρεί συχνά και κάθε φορά βγαίνει μικρή ποσότητα ούρων. Ο αριθμός των ουρήσεων είναι πάνω από οκτώ το 24ωρο και η ποσότητα των ούρων μικρότερη από 200 ml τη φορά.
Ο χειρουργός ουρολόγος ανδρολόγος Κωνσταντίνος A. Ρόκκας M.D. επισημαίνει: «Στους περισσότερους ανθρώπους η κύστη αποθηκεύει προσωρινά αρκετή ποσότητα ούρων, ώστε κάποιος να μην χρειάζεται να επισκέπτεται την τουαλέτα πάνω από 4-8 φορές την ημέρα. Όταν αυτό το όριο ξεπερνιέται, πιθανά να υπάρχει συχνοουρία και αυτό το σύμπτωμα μπορεί να κρύβει συγκεκριμένα προβλήματα υγείας».
Τι να γνωρίζετε
- Όταν συνοδεύεται από πυρετό, πόνο ή δυσφορία στην κοιλιά, η συχνοουρία μπορεί να κρύβει λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος
- Μπορεί να σχετίζεται με λοίμωξη του προστατικού αδένα (προστατίτιδα)
- Επιπλέον μπορεί να δείχνει διευρυμένο προστάτη (καλοήθης υπερπλασία)
- Η συχνοουρία μπορεί, επίσης, να είναι σύμπτωμα μιας υποκείμενης ιατρικής πάθησης
- Μπορεί να προκύψει από την κατανάλωση πάρα πολλών υγρών
- Μπορεί να είναι συνέπεια μεγάλου άγχους
- Ο μέσος άνθρωπος αποβάλλει περίπου 5 έως 8 ποτήρια (1 έως 1,8 λίτρα) ούρων την ημέρα
- Η συχνοουρία δεν είναι το ίδιο με την ακράτεια ούρων
- Στους άνδρες οι πιο συχνές αιτίες για την συχνοουρία αφορούν σε διαβήτη και σε προβλήματα με τον προστάτη
Στον διαβήτη η συχνοουρία είναι συχνά ένα πρώιμο σύμπτωμα και για τις δύο μορφές της νόσου, καθώς ο οργανισμός προσπαθεί να απαλλαγεί από την αχρησιμοποίητη γλυκόζη μέσω των ούρων. Ειδικότερα στον διαβήτη έχουμε πολυουρία, δηλαδή συχνή ούρηση, με μεγάλο όγκο ούρων.
Προβλήματα με τον προστάτη
«Ένας αυξημένος σε όγκο προστάτης μπορεί να πιέζει την ουρήθρα και να μπλοκάρει τη ροή των ούρων. Αυτό προκαλεί ερεθισμό στο τοίχωμα της ουροδόχου κύστης. Η κύστη αρχίζει να συμπιέζεται, ακόμη κι όταν περιέχει μικρές ποσότητες ούρων, προκαλώντας πιο συχνή ούρηση», μας εξηγεί ο κύριος Ρόκκας.
Οι άνδρες παθαίνουν λιγότερο συχνά από τις γυναίκες ουρολοιμώξεις. Ωστόσο, όσοι είναι σεξουαλικά δραστήριοι, πολύ συχνά παθαίνουν ουρηθρίτιδα, μια φλεγμονή, δηλαδή, της ουρήθρας από γονόκοκκο ή άτυπους μικροοργανισμούς.
Συχνά εμφανίζουν και προστατίτιδα. Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει διαφορετικές καταστάσεις ή συμπτώματα, που συνδυάζονται με τον προστάτη, αλλά δεν σημαίνουν απαραίτητα προσβολή από μικρόβια.
«Υπάρχει η χρόνια προστατίτιδα και η οξεία προστατίτιδα», υπογραμμίζει ο χειρουργός ουρολόγος – ανδρολόγος.
«Η χρόνια προστατίτιδα είναι λοίμωξη του προστάτη, που συνήθως προκαλείται από τα βακτήρια E.coli, Klebsiella και Proteus. Σπανιότερα ενοχοποιούνται και άλλοι μικροοργανισμοί όπως γονόκοκκος, χλαμύδια, μυκόπλασμα και μύκητες. Αυτό που παρατηρείται συχνά είναι η χρόνια λοίμωξη των ούρων που παλινδρομούν στον προστάτη και προκαλούν την προστατίτιδα. Η αιτιολογία της χρόνιας μη βακτηριακής προστατίτιδας δεν είναι ξεκαθαρισμένη ενώ τα συμπτώματα είναι παρόμοια και για τις δύο μορφές. Ένα, δε, από τα συμπτώματα που προεξάρχουν, είναι η συχνοουρία και η επιτακτική ανάγκη κένωσης του εντέρου, αλλά και το αίσθημα ότι η ουροδόχος κύστη δεν αδειάζει εντελώς».
Και ο κύριος Ρόκκας συνεχίζει: «Η οξεία βακτηριακή προστατίτιδα προκαλείται, επίσης, από βακτήρια, που προκαλούν τη χρόνια προστατίτιδα. Το μικρόβιο μπορεί να μεταφερθεί με τη σεξουαλική επαφή, μέσω του αίματος ή να εμφανιστεί ως επιπλοκή της βιοψίας του προστάτη. Ο ασθενής παρουσιάζει έντονα συμπτώματα λοίμωξης, δηλαδή πυρετό, ρίγος, αδυναμία, που συνοδεύεται από συχνουρία και δυσουρία».
Επιπλέον υπάρχουν η ασυμπτωματική φλεγμονώδης προστατίτιδα, η οξεία βακτηριακή προστατίτιδα, η χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα και η χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα – χρόνιος πυελικός πόνος.
Επιβεβλημένη η επίσκεψη στον ειδικό γιατρό
Από όλα τα παραπάνω συνεπάγεται ότι η συχνοουρία είναι ένα σύμπτωμα, που απαιτεί διερεύνηση. Οπότε, όποιος άνδρας αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση, καλό είναι να επισκεφθεί έναν ουρολόγο. Μόνο εκείνος είναι σε θέση να αξιολογήσει την κατάσταση. Θα λάβει το ιστορικό του ασθενούς, θα προχωρήσει σε καλή κλινική εξέταση και θα συστήσει συγκεκριμένες εξετάσεις, πριν προχωρήσει στην ενδεδειγμένη θεραπεία για κάθε περίπτωση.
Οι εξετάσεις, που θα ζητήσει να γίνουν, μπορεί να περιλαμβάνουν ανάλυση ούρων, απεικονιστικές εξετάσεις (ακτινογραφίες), νευρολογικές εξετάσεις ή και ουροδυναμικές εξετάσεις.
