Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Στη διεθνή ειδησεογραφία, εκτός από τα κρούσματα, τους θανάτους και τον αποκλεισμό μεγάλου μέρους του πλανήτη λόγω κορονοϊού, δύο θέματα δεσπόζουν: Τα «ελικόπτερα» των κεντρικών τραπεζών που πετούν χρήμα και η προβληματική κατάσταση της δημόσιας υγείας στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες, όπου η επωδός των τελευταίων ετών ήταν: περικόψτε, περικόψτε…
Μετά την κατάρρευση των χρηματιστηρίων και το μπλακάουτ στο μεγαλύτερο τμήμα των οικονομιών διεθνώς, οι κεντρικές τράπεζες μοιράζουν χρήμα. Η Fed ανακοινώνει μέτρα «στήριξης» που φθάνουν τα 4 τρισ. δολάρια, ενώ η Ευρωζώνη εγκαταλείπει το «ηλίθιο» κατά Πρόντι Σύμφωνο Σταθερότητας, προκειμένου οι κυβερνήσεις να ανασάνουν και να μοιράσουν οκτακοσάρια...
Βλέποντας όλον αυτόν τον πακτωλό χρήματος να περνά από τις σελίδες των εφημερίδων, αναρωτιέσαι: Πού ήταν όλα αυτά τα λεφτά κρυμμένα την περίοδο της δεκαετούς λιτότητας;
Αλλά και τα λεφτά που μοιράζονται αφειδώς δεν προορίζονται πραγματικά για την αντιμετώπιση της αόρατης απειλής του κορονοϊού: το κτίσιμο νοσοκομείων -στην Ελλάδα την περίοδο της κρίσης κλείναμε νοσοκομεία-, την αγορά επείγοντος εξοπλισμού ακόμη και μασκών.
Μα καλά, δεν υπάρχει ούτε μια βιομηχανία να παράγει μάσκες μέσα στην επείγουσα κατάσταση που ζούμε; Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι το πολύτιμο αυτό αγαθό έχει γίνει σχεδόν «μονοκαλλιέργεια» στην Κίνα, λόγω φυσικά του πάμφθηνου εκεί εργατικού κόστους.
Την ώρα που ο Τραμπ και η Fed πετούν τρισεκατομμύρια δολάρια και η Γουόλ Στριτ πανηγυρίζει μετά το κραχ, σε νοσοκομείο του Κουίνς, στη Νέα Υόρκη, όπου εξυπηρετούνται κυρίως τα μη προνομιούχα στρώματα της αμερικανικής και παγκόσμιας μεγαλούπολης, άνθρωποι συνωθούνται επί μέρες στην ουρά για να επισκεφτούν τα επείγοντα. Και δεν είναι μόνο το Κουίνς.
Στην υποτιθέμενη πιο ευαίσθητη κοινωνικά Ευρώπη, διαβάζουμε τι συμβαίνει στην Ιταλία, την Ισπανία.
Πού ήταν όλα αυτά τα λεφτά τα τελευταία χρόνια, όταν κοινωνίες ολόκληρες κατέρρεαν; Και εκεί ήταν ζήτημα ατομικής ευθύνης, που το κοινωνικό σύνολο έπρεπε να πληρώσει τις ατασθαλίες των λίγων;
Όσο για την επί χρόνια απαξίωση της δημόσιας υγείας στο όνομα της δημοσιονομικής πειθαρχίας; Στόχος ήταν η μετατόπιση της κοινωνικής ευθύνης για υγεία και παιδεία για όλους στην ατομική: όπερ σημαίνει ότι όποιος έχει να επενδύσει στα ποικιλώνυμα ασφαλιστικά-χρηματοοικονομικά προϊόντα, μπορεί να ελπίζει σε σύνταξη και αξιοπρεπή περίθαλψη. Για τους άλλους;
