Διπλά αγανακτισμένη είναι η κοινωνία στο Ρέθυμνο με τα όσα εδώ και χρόνια συμβαίνουν μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και κατοίκων χωριών του Μυλοποτάμου.
Οι τελευταίοι έχουν καθιδρύσει στην ουσία ένα κράτος εν κράτει, έχουν μια δική τους φιλοσοφία ζωής, θεωρούν εαυτούς υπεράνω νόμων και υποχρεώσεων και με τα όπλα, που δυστυχώς κατέχουν, αρνούνται κάθε κρατικό έλεγχο.
Από την άλλη πλευρά οι ειδικές δυνάμεις που έχουν κατέβει από την Αθήνα, χωρίς να γνωρίζουν τη νοοτροπία και την επικρατούσα κατάσταση, με τη συμπεριφορά τους όχι μόνον δεν κατάφεραν να συνεργαστούν με τους πολλούς, που είναι αντίθετοι με τα όσα συμβαίνουν, αλλά καταφέρνουν - γιατί περί κατορθώματος πρόκειται - να στρέφουν εναντίον τους συνολικά την κοινωνία της περιοχής.
Ότι πρέπει να βρεθεί λύση είναι βέβαιο. Όχι όμως με αποκλεισμούς περιοχών, με στρατιές τζιπ, με εκαμίτες κ.λπ. Θα γίνει κάποια στιγμή μακελειό και χαμένοι θα είμαστε όλοι. Σχεδιασμός λοιπόν χρειάζεται από ανθρώπους που έχουν καλή γνώση των δεδομένων. Όχι πόλεμος και όποιον πάρει η μπάλα... διότι το θέμα δεν είναι μόνο αστυνομικό αλλά και κοινωνικό, τελικά και ευρύτερα πολιτικό.
Έχουν οι αρχές ασφαλείας κατάλληλους ανθρώπους να χειριστούν το πρόβλημα ή πρέπει να αναστηθεί ο μακαρίτης ο Βαρδουλάκης, που κατάφερε να κρατήσει την Κρήτη μακριά από τον Εμφύλιο;
Β.Ν.
