Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κρίσιμη η κατάσταση και ταυτοχρόνως στάσιμη. Πρωτόγνωρη συνθήκη. Τι καινούργιο να ειπωθεί σ’ έναν κόσμο που έχει εγκλωβιστεί. Νέα μόνο για τον ιό, παρακολουθούμε λεπτό προς λεπτό τον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών. Πολλαπλασιάζονται τα λάθη, οι καραντίνες και οι προφυλάξεις, οι αναβολές και οι αναστολές, η αγωνία.
Κολλημένοι σε οθόνες, διαβάζουμε, γράφουμε, ποστάρουμε, αλλά δεν παρτάρουμε (Μένουμε σπίτι, δεν βεγκερίζουμε σε σπίτια), ακούμε. Τι συστήνει ο ΕMA σχετικά με τη χρήση των μη-στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, πόσες ώρες μπορεί να επιβιώσει για ώρες στον αέρα ο κορονοϊός, το άλλο που είπε ο γιατρός βάλ’ το στο νου σου από δω και μπρος, το ‘μαθες για τα παιδιά, ότι ένα μικρό αλλά όχι αμελητέο ποσοστό (περίπου το ένα στα 17) -που περιλαμβάνει μωρά και νήπια- μπορεί να αρρωστήσουν σοβαρά, κατάλαβες ποιους το πακέτο στήριξης αφορά, συνειδητοποιείς πως η Ευρώπη ξεπέρασε την Ασία στη συμφορά.
Δεν ξέρουμε πώς θα τελειώσει όλο αυτό. Ίσως, καταστεί δυνατό να ξεριζωθεί ο ιός. Ίσως πάλι όχι, οπότε θα υποχρεωθούμε να μάθουμε να ζούμε με ένα νέο είδος γρίπης, πολύ πιο επικίνδυνη από τη γνωστή, αλλά λιγότερο φονική από τη λεγόμενη ισπανική.
Αυτό που ξέρουμε με βεβαιότητα είναι ότι η αναταραχή θα κοπάσει. Πόσο θα μας αλλάξει;
Τούτος είναι ένας ιός της αληθείας. Αποκαλύπτει ηγεσίες, ιδεολογίες, σχέσεις, συμπεριφορά, χαρακτήρα. Ιός κρατήρας. Αυτές οι χειρονομίες, οι κινήσεις, οι πράξεις, τα συναισθήματα, οι σκέψεις μαρμαρώνουν ακαριαία μόλις μπουν στο παρελθόν. Γεννούν αγάλματα, όμως, στο παρόν.
Να ‘μαστε, λοιπόν. Σε limbo, χωρίς Δάντη. Οι κύκλοι σκάβονται από την ανθρώπινη ανάσα όσο σκεφτόμαστε. Τους ηλικιωμένους δικούς μας μακριά, μόνους και ανήμπορους. Τον παππού και τη γιαγιά στη δική μας γειτονιά. Τους αδύναμους, τους υγιεινομικούς, τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, του delivery τα παιδιά και όσους εκτίθενται για να βγει η μέρα έστω και με βαριά καρδιά. Σκεφτόμαστε πώς η επιστήμη έκανε τον άνθρωπο τόσο δυνατό τα τελευταία χρόνια, που έφτασε να ξεχνά την εύθραυστή του φύση.
Σκεφτόμαστε και τα πρακτικά. Τι θα κάνουμε όταν ο πρώτος βήχας ακουστεί στη σιγαλιά, σε ποιον τηλεφωνούμε, πώς θα απομονωθούμε σε λίγα τετραγωνικά, δεν ζούμε στο Μπάκιγχαμ, υπάρχουν και συγκάτοικοι στην τρέλα φυσικά.
Σκεφτόμαστε και περιμένουμε. Εδώ όμως δεν είναι κόλαση. Και καμιά αναμονή δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Σκεφτόμαστε, με ψυχραιμία εμβολιαζόμαστε. Χωρίς αυτήν κάθε μάχη είναι εκ των προτέρων χαμένη.
