Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Ζώντας καθημερινά την πραγματικότητα της Συμμαχίας κατάλαβα, για πρώτη φορά, πόση επιμονή και επαγγελματισμό επιδείκνυαν οι Τούρκοι στην όλη τους νατοϊκή συμμετοχή. Με πόση προσοχή επιμόρφωναν συνεχώς τα στελέχη τους και τα ανακύκλωναν σε σημαντικές θέσεις, τόσο στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία τους όσο και στη Διεθνή Γραμματεία του ΝΑΤΟ. [...] Ήταν εντυπωσιακό το πόσο λίγο τους απασχολούσε (σ.σ.: τους Συμμάχους η ιστορία των Ιμίων) η αλήθεια και η ιστορική καταγραφή και πόσο λίγο ήταν διατεθειμένοι να εμπλακούν σε οτιδήποτε είχε σχέση με την Ελλάδα και την Τουρκία» (Ιωάννης-Αλέξιος Ζέπος, Μια Διπλωματική Διαδρομή, Εκδ. Παπαζήση, 2013).
Το ΝΑΤΟ δεν εμπλέκεται, ο ΟΗΕ δεν παίρνει θέση, η Ε.Ε. είναι στη μέση, γιατί ακόμα και εάν η Άγκυρα προκαλεί με το ΜΟU με τη Λιβύη, με την οποία δεν έχει καν κοινά θαλάσσια σύνορα και οι ακτές τους απέχουν πάρα πολύ, η Τουρκία παραμένει για πολλούς εταίρος και στην προσφυγική πολιτική κλειδοκράτορας βέρος.
Ασφαλώς και είναι ευπρόσδεκτες οι έντονες αντιδράσεις της Ε.Ε., έστω κι αν δεν τις λαμβάνει υπόψη η Άγκυρα. Καλοδεχούμενη και η δημόσια στάση της Ουάσιγκτον και η σαφής τοποθέτηση του Αμερικανού πρέσβη για τα κατοικημένα νησιά, τα οποία υπάγονται στο ίδιο καθεστώς με τα ηπειρωτικά εδάφη. Ας συγκρατήσουμε, όμως, και τις απαντήσεις της Άγκυρας.
Η Ευρώπη μπορεί να υψώνει διπλωματικά τείχη απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα, αν και τα οικονομικά είναι πιο αποτελεσματικά, και η χώρα να μην είναι μόνη σ’ αυτήν τη διαδικασία, αλλά οι συμμαχίες και οι διευθετήσεις -πολιτικές, στρατιωτικές, οικονομικές- δεν αποτελούν μηχανισμό αποτροπής, ούτε διαθέτουν αυτοματοποιημένα αντανακλαστικά παρέμβασης.
Τίποτε δεν δίνεται τσάμπα στις διεθνείς σχέσεις, τίποτε δεν δίνεται για λόγους συμπάθειας ή αγάπης και προσήλωσης στο διεθνές δίκαιο. Οι άλλοι δεν θα προστρέξουν σε έμπρακτη βοήθεια. Θα το πράξουν μόνο αν διακυβεύονται σοβαρά συμφέροντά τους.
Επιπλέον, ο σύγχρονος τραγωδός δεν έχει προβλέψει «από μηχανής θεό». Μόνον αντιπερισπασμό.
