Μπορεί πολιτική να σημαίνει την τέχνη του να κάνεις, δημόσια, πράγματα που ντρέπεσαι να κάνεις ή και να ομολογήσεις στο σπίτι σου, έγραφε ο Σεφέρης και μου 'ρθε στο νου με αφορμή την τραγική υπόθεση Ζαχόπουλου, στην οποία η επιδέξια χρησιμοποίηση της λεπτομέρειας, θολώνει την κρίση για το ουσιαστικό πρόβλημα.
Ακριβώς το τι έγινε ή δεν έγινε, δεν το γνωρίζει κανένας, αλλά αυτός ο τεμαχισμός της «αλήθειας» και των δύο πρωταγωνιστών, ιδίως της πρώην συνεργάτιδος του κ. Ζαχόπουλου, που προφυλακίστηκε, καίτοι δεν φαίνεται να υπάρχει κίνδυνος διαφυγής ή τέλεσης νέων (αν δεχτούμε ότι στοιχειοθετούνται παλαιές) αξιόποινων πράξεων, η διπλή ηθική, η διπλή πραγματικότητα σαν τα διπλά λογιστικά βιβλία, είναι ο καλύτερος τρόπος για να συντηρείται ο γνόφος σ' ό,τι αφορά θέματα δημοσίου συμφέροντος.
Περισσεύει η αυστηρότητα και η υποκρισία, βολεύει να λιθοβολισθεί και να διασυρθεί η «αμαρτωλή Εύα», όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί στο χριστογεννιάτικο σχόλιο του ο Αντώνης Καρκαγιάννης στην «Καθημερινή»;
Κ.Τ.
