Η Κουβανή Αλίσια Αλόνσο, χορεύτρια και χορογράφος, θρύλος του μπαλέτου, πέθανε σήμερα πλήρης ημερών, όπως ανακοίνωσε το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας.
Η μόνη Λατινοαμερικάνα στην ιστορία που υπήρξε «prima ballerina assoluta» -ένας συμβολικός τίτλος που δίνεται στις πλέον εξαίρετες μπαλαρίνες της γενιάς τους, πέθανε το πρωί, σε ηλικία 98 ετών, όπως δήλωσε εκπρόσωπος του Εθνικού Μπαλέτου.
Στην Κούβα, την οποία ουδέποτε θέλησε να εγκαταλείψει, παρά τις προτάσεις που είχε και οι οποίες θα της χάριζαν πλούτη και δόξα στο εξωτερικό, η Αλίσια Αλόνσο είχε ιδρύσει μια ξεχωριστή σχολή στον κόσμο του μπαλέτου: την κουβανέζικη σχολή, η οποία συνδυάζει ρυθμούς και φυλετική καταγωγή. Πολλοί θυμούνται την καταπληκτική «Ζιζέλ», την πειθαρχημένη χορεύτρια αλλά με το μεγάλο ταπεραμέντο, να προσελκύει το κοινό με τις φιγούρες της και να μπορεί στα 40 της να αιχμαλωτίζει τα βλέμματα χορεύοντας τη «Λίμνη των Κύκνων». Αλλά και την παθιασμένη χορογράφο που συνέχιζε να διδάσκει την τέχνη της μέχρι τα βαθιά της γεράματα. Και αυτό, παρά μια βαριά αναπηρία, καθώς η Αλίσια Αλόνσο έχασε, σχεδόν, την όρασή της στην ηλικία των 20 ετών, μετά από διπλή αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς.
Η χορεύτρια διέκρινε μόνο τις σκιές, και χόρεψε σχεδόν όλη τη ζωή της βρίσκοντας τον προσανατολισμό της χάρη στα φωτεινά σημάδια που διέθετε η σκηνή, σύμφωνα με τον δεύτερο σύζυγό της, τον διευθυντή του Εθνικού Μουσείου Χορού Πέδρο Σιμόν. Η τελευταία της παράσταση ήταν το 1995, όταν η Αλόνσο ήταν 74 ετών. Μετά έγινε μια απαιτητική χορογράφος, πάντα αεικίνητη και κομψή με το ροζ κραγιόν στα χείλη και τα βαμμένα μακριά νύχια, που επαναλάμβανε ακούραστα κάθε κίνηση μέχρι να φτάσει στην τελειότητα, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να δει τίποτα. «Εγώ χορεύω μέσα στο κεφάλι μου», συνήθιζε να λέει.
