Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Την προηγούμενη Δευτέρα απάντησε στην ερώτηση πότε έκλαψε για τελευταία φορά. «Είχα το ποδήλατο όλο το διάστημα που ήμουν δήμαρχος. Ποτέ δεν εκλάπη και το άφηνα παντού στην πόλη κλειδωμένο. Μόλις εξελέγη ο Σάντικ Καν (σ.σ.: δήμαρχος του Λονδίνου από το κόμμα των Εργατικών) το ποδήλατο εκλάπη».
Χαριτωμένη ιστορία, μόνο που ήταν γέννημα της φαντασίας. Τουλάχιστον όπως ο ίδιος αποκάλυψε σε άλλη φάση, το ποδήλατο έπεσε σε μια λακκούβα, χάλασε και αναγκάστηκε να το πετάξει.
«Όταν ζούσαμε στις Βρυξέλλες, τα πάντα ήταν τόσο βαρετά. Έτσι, ο Μπόρις το ,ριξε λίγο έξω. Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν το παιδί μου και του επιτίθενται χωρίς λόγο».
Πατέρας είναι, δικαιολογεί τον υιό, πλέον πρωθυπουργό. Η αλήθεια είναι ότι σπάνια ο Τύπος έχει γράψει τόσο άσχημα για έναν πολιτικό, τον ασυγκράτητο, εγωκεντρικό, αμετροεπή, θορυβώδη πρώην υπουργό Εξωτερικών. Από πολιτικό διασκεδαστή και γκαφατζή μέχρι αναξιόπιστο και φαντασιόπληκτο, που αλλάζει πολύ εύκολα τη στάση του, ενώ δεν διακρίνεται για τη δράση του.
Ο Μπόρις το ρίχνει λίγο έξω, αψηφά τις συμβάσεις και αδιαφορεί για τις αντιδράσεις. Ίσως, και να μην αδιαφορεί, μα να ποντάρει στην εικόνα του ανθρώπου που τσαλακώνεται. Μήπως κάνει ό,τι κάνει και λέει ό,τι λέει, επειδή ο κόσμος, κατά το γνωστό τηλεοπτικό, τέτοια θέλει;
Ο Μπόρις, με βάση τα τυπικά βρετανικά αριστοκρατικά, είναι άριστος. Έλαβε κλασική παιδεία, συνομίλησε με του Πλάτωνα τα μεγαλεία, έχει τίτλους από το Ίτον και την Οξφόρδη. Με βάση τα τυπικά είναι άριστος, αλλά στην πολιτική κερδίζει πόντους, επειδή επιλέγει να είναι ευχάριστος.
Ανταποκρίνεται στο ηδονοθηρικό πρότυπο «να περνάμε καλά» και ταυτίζεται με τον καυχησιάρη αμοραλισμό τού «όλα επιτρέπονται».
Σύμπτωμα κρίσης ή άνθρωπος της εποχής, ο εραστής της εύκολης ζωής δεν είναι γραφικός. Γίνεται στο πολιτικό παιχνίδι δυνατός, γιατί οι λεγόμενοι σοβαροί -Κάμερον- και μετρημένοι -Μέι- ήταν τόσο μες στον κόσμο τους χαμένοι. Μην εκπλαγείτε, αν δείτε να του βγαίνει.
