Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Την παραμονή της εισβολής στην Πολωνία, το 1939, ο Χίτλερ είχε διατάξει τους στρατιωτικούς του να σφάξουν τους Πολωνούς, αδιαφορώντας για την ετυμηγορία του δυτικού πολιτισμού. «Ποιος ενδιαφέρεται σήμερα για τους Αρμένιους;» είχε πει.
Ενδιαφερόμαστε για τους Αρμένιους, παρά τις προσπάθειες της Τουρκίας να υποβαθμίσει τη γενοκτονία του 1915.
Εμείς στην Ελλάδα ενδιαφερόμαστε και για τους Πόντιους. Εκατό χρόνια συμπληρώνονται την Κυριακή από τη μαύρη ημέρα για τον ποντιακό ελληνισμό, όταν ετέθη σε εφαρμογή το σχέδιο των Νεότουρκων.
Η μνήμη, λοιπόν, νικά στο τέλος τη λήθη; Η αλήθεια θριαμβεύει έναντι των ψεμάτων; Ερωτώ, γιατί κάθε καρυδιάς κάλπης μπορεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα της κάλπης. Η Ε.Ε. διαβάζω ότι επιδίδεται σε συντονισμένη μάχη κατά των fake news, χρηματοδοτώντας fact-checking οργανισμούς. Τι γίνεται, όμως, όταν κάποια θέματα με ομίχλη έχουν σκεπαστεί;
Σε τηλεοπτικό πλατό, εκπρόσωπος κόμματος, που δεν αναλώνεται σε παραπολιτική, υποστηρίζει ότι η Ε.Ε. έχει ναζιστικές καταβολές και σαν παράδειγμα φέρνει τον πρώτο πρόεδρο της Κομισιόν, Βάλτερ Χαλστάιν. Ουδείς φιλοευρωπαίος στο πάνελ απαντάει. Το ίδιο επιχείρημα -σύνδεση της Ε.Ε. με τους ναζί- και προ τριετίας σκάει. Πώς το ‘χαν πει κάποιοι Βrexiteers; «Η Ε.Ε. είναι μια προσπάθεια να γίνει το ίδιο πράγμα με διαφορετικές μεθόδους».
Ποιος ήταν, όμως, αυτός ο Γερμανός, ο πρώτος στο τιμόνι της Ε.Ε. επί μια δεκαετία (1958-1967); Ανατρέχω στην ιστοσελίδα της Ε.Ε., διαβάζω για έναν άνθρωπο ταγμένο στην ευρωπαϊκή ιδέα. Λέκτορας το 1929 στο Ρόστοκ, από το 1930 έως το 1940 στην έδρα του Ιδιωτικού Δικαίου και Δικαίου Επιχειρήσεων και μετά καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης, «θέση την οποία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, γιατί κλήθηκε να υπηρετήσει στις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις το 1942, παρότι εναντιωνόταν στον ναζισμό». Το 1944 μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στις ΗΠΑ. Το βέλος έγινε σύντομα πάλι ανοδικό. Ανέλαβε και υπουργός Εξωτερικών.
Στην wikipedia αναφέρεται ότι ήταν μέλος επαγγελματικών οργανώσεων των Εθνικοσοσιαλιστών, αλλά όχι του ναζιστικού κόμματος ή των SA. Δεν έχω λόγο να το αμφισβητώ, μα είναι αυτό το κενό πριν και μετά τον πόλεμο που δεν αφήνει χώρο στο θαυμαστικό.
Μήπως όλα αυτά είναι σοφιστείες και κακοχωνεμένες ερωτήσεις; Μπορεί, μα είναι υπαρκτές και μιλούν μόνο οι διχαστές.
