Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στο «Καζίνο Ρουαγιάλ» (2006), με τον Τζέιμς Μποντ σε Βαλκάνια μεριά, στήνεται πόκερ για λίγους. Texas Hold’em χωρίς όριο.
Οι παίκτες φτάνουν σε ένα σημείο όπου όλοι έχουν κάτι καλό. Ο Κινέζος έχει χρώμα, ο μαύρος φουλ, ο «κακός» μεγαλύτερο φουλ και ο Μποντ 5-7 μπαστούνια. Τα βρίσκω μπαστούνια με τα χαρτιά. Τα σουαχίλι μου φαίνονται πιο κατανοητά, αλλά έμαθα από τη σκηνή στην ταινία ότι αυτός με το φαινομενικά πιο αδύναμο «χέρι», μπορεί να σηκώσει το τραπέζι.
Συμβαίνουν στις ταινίες, μα η μπλόφα παίζει και σε άλλες ιστορίες. O Βρετανός πράκτορας, σε κάποια φάση, μπλοφάρει με άχαστο φύλλο και μπερδεύει κάθε αδαή φίλο. Γιατί κάνει τον Κινέζο και το πάει τσεκαριστό (ντούκου), γίνεται αντιληπτό; Διότι το θέμα δεν είναι να καταλάβουν οι «κακοί» ότι είσαι δυνατός και να κερδίσεις την παρτίδα, αλλά η μεγάλη μερίδα. Το θέμα είναι τα πολλά και κανείς δεν γελά. Ποια είναι τα «πολλά» στις ευρωκάλπες; Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι θέλουν να παραμείνουν στην Ε.Ε. Κατά μέσο όρο, το 61% θεωρεί ότι η Ε.Ε. επιδρά θετικά στη χώρα του. Δηλαδή, μετά από κρίσεις, διακρίσεις και επικρίσεις, θεωρούν την Ε.Ε. μια κάποια λύσις.
Γι’ αυτό και ο Ντάνιελ Γκρος, από το Κέντρο Μελετών για την Ευρωπαϊκή Πολιτική, σε άρθρο του στο Project Syndicate με τίτλο «Μη φοβάστε τους ευρωσκεπτικιστές», υπογραμμίζει πως δεν ήταν ποτέ ρυθμιστές. Ευρωσκεπτικιστικά κόμματα υπήρχαν ήδη από το 1979 και είχαν ευρεία παρουσία ακόμη και στο πρώτο άμεσα εκλεγμένο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ακόμη και οι πιο ακραίες φωνές, συνεχίζει ο Γερμανός οικονομολόγος, έχουν κάνει πίσω στην αντίθεσή τους στις Βρυξέλλες. Στη Σουηδία, τη Γαλλία και την Ιταλία έχουν εγκαταλείψει τα αιτήματά τους για έξοδο από την Ε.Ε. ή το ευρώ, ενώ το γεγονός ότι μία από τις επιλογές του Ηνωμένου Βασιλείου μετά το Brexit είναι να παραμείνει στην τελωνειακή ένωση είναι ενδεικτικό.
Μπλοφάρουν, λοιπόν, με καλό χαρτί οι αποκαλούμενοι συστημικοί ή θα την πάθουν σαν παίκτες κακοί;
