Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αφού δεν έχουν το κλειδί της οικονομίας, που παραμένει η υπ’ αριθμόν «ένα» ανησυχία, πασχίζουν να βγάλουν τους ψηφοφόρους από τη μεταφυσική αγωνία. Αυτή είναι προεκλογική εκστρατεία.
«Έχουμε το κλειδί του παραδείσου στην τσέπη μας». Το είπε σε συνοικία της Κωνσταντινούπολης υποψήφιος του κυβερνώντος κόμματος στις δημοτικές εκλογές της Κυριακής. Στην πόλη των 15 εκατομμυρίων κατοίκων, που αντιπροσωπεύει το 31,2% του τουρκικού ΑΕΠ, στην πόλη απ’ όπου ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως δήμαρχος το 1994 ο Ερντογάν, δίνεται μάλλον η σημαντικότερη μάχη. Όποιος κερδίσει την Κωνσταντινούπολη, κερδίζει την Τουρκία, επαναλαμβάνει συχνά ο πρόεδρος της χώρας, που σηκώνει όλο το βάρος του αγώνα, παίζοντας και το θρησκευτικό χαρτί.
Προσπαθώντας να κερδίσει την εύνοια υπερεθνικιστών και ισλαμιστών, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τέμενος. Μια ως αντίδραση στο μανιφέστο του δράστη της διπλής επίθεσης εναντίον τζαμιών στη Νέα Ζηλανδία όπου εμφανιζόταν η Αγία Σοφία χωρίς μιναρέδες και μια ως απάντηση στον ένοικο του Λευκού Οίκου για τα Υψίπεδα του Γκολάν.
Τουλάχιστον από το 2016 με την Αγιά Σοφιά έχει πολλάκις παίξει. Με την παραχώρησή της στο τουρκικό κρατικό κανάλι TRT Diyanet για ισλαμική καθοδήγηση κατά το Ραμαζάνι. Με χειρονομίες, όπως το σινιάλο με τα τέσσερα δάχτυλα, «ραμπία», τον χαιρετισμό δηλαδή των Αδελφών Μουσουλμάνων, και δηλώσεις με αποδέκτη αυτούς που «κατέστρεψαν τον πολιτισμό μας, περισσότερο από τη Δύση, εκείνοι που έχουν τη δυτική νοοτροπία. Ένα μέρος των τζαμιών -ακριβώς όπως και αυτό εδώ- μετατράπηκαν σε μουσεία». Ο Κεμάλ δεν τον αφήνει να χαρεί την πολυετή κυριαρχία. Το γεγονός της απόπειρας επανισλαμοποίησης του ορόσημου της παλαιάς πρωτεύουσας δύο Αυτοκρατοριών δεν μπορεί να απογυμνωθεί από την πολιτική συγκυρία και δεν μπορεί να αποκοπεί από τη γενικότερη τάση για φασαρία.
Το πιθανότερο είναι ότι μετά τις εκλογές δεν θα το κάνει. Η Τουρκία έχει, άλλωστε, και ένα μεγάλο έσοδο από το εισιτήριο και ο Ερντογάν δεν έχει απολέσει ακόμη, παρά τις κορόνες, το πολιτικό αισθητήριο. Δεν τον συμφέρει. Μόνο ως απειλή. Η UNESCO, έστω και διά ανώνυμης πηγής, να χαλαρώσει τον καλεί, υπενθυμίζοντας τις διαδικασίες για αλλαγή.
