Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Αν θέλεις να χάσεις τους ανεπιθύμητους θεατές, ζήσε δημόσια. Άλλον τρόπο πιο κρυπτικό να ζει κανείς δεν ξέρω».
Ξέρω ότι η γερμανική Υπηρεσία Πληροφοριών μετακόμισε στο Βερολίνο σ’ ένα κτήριο-μεγαθήριο, όπου το γυαλί κόβει το μυστήριο με την καλή. Μυστικές υπηρεσίες, αλλά διάφανες. Η αντίφαση αυτή είναι εμφανέστερη στο νότιο αίθριο.
Εδώ στον Νότο, όπου όλα κάνουν κρότο, από τη διαφημιστική καμπάνια μιας σοκολάτας μέχρι της ανθυποδιάσημης τη λεκτική «πατάτα», περνάει στο βρόντο η αναφορά ότι «το 2000 (σ.σ.: εκλογική χρονιά) οι χρηματοδοτήσεις του ΠΑΣΟΚ από εταιρείες έφθασαν τα 16 δισ. δραχμές. Δεν ήταν μόνο η Siemens, ήταν και άλλες εταιρείες. Αυτές οι εταιρείες συνεχίζουν να υπάρχουν και συνεχίζουν να χρηματοδοτούν κόμματα».
Άραγε ποια λογική πρυτάνευσε; Περασμένα ξεχασμένα; Αμαρτία εξομολογουμένη, αμαρτία δεν λογάται; Άλλωστε, αν δεχθούμε την παγκάλειο λογική «τι αδίκημα είναι αυτό; (…) παίρνω από μια ιδιωτική εταιρεία λεφτά και τα πάω σε ένα κόμμα». Μήπως ο πόνος ο βαρύτερος -η δεκαετής κρίση- τον αλαφρύ σχολάζει ή το γυάλινο σπίτι, που έλεγε ο Μπρετόν, τα πεπραγμένα αγιάζει;
Χρειάστηκε να περάσουν 10 χρόνια από την αποκάλυψη της υπόθεσης με τις «μίζες» του ενός εκατομμυρίου μάρκων που πήρε ο κατηγορούμενος και τις κατέβαλε στο «πράσινο» ταμείο, για να το παραδεχτεί ένα από τα τότε κομματικά στελέχη.
Χρειάστηκε να περάσουν 19 χρόνια για να μάθουμε αυτό που λαλούσαν τα τρυγόνια. Τα 150 εκατ. δραχμές τον Φεβρουάριο του 1999 ήταν μάλλον «φιλοδώρημα», αφού κι άλλες εταιρείες «καλλιεργούσαν» το πολιτικό τοπίο, «και συνεχίζουν να χρηματοδοτούν κόμματα από κονδύλια για δημόσιες σχέσεις που έχουν», σύμφωνα με την κατάθεση.
Αυτές οι σχέσεις, όμως, δεν είναι και τόσο «δημόσιες». «Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα για την ιδιωτική χρηματοδότηση των κομμάτων έκανε τον βλάκα». Πλέον, δεν έχει ανάγκη να υποδύεται, αφού κανέναν δεν πονάει και στα δελτία δεν χωράει. Πλέον, δεν έχει ανάγκη ούτε τις συμβάσεις να κρατάει. Η υποκρισία αγκαζέ με τον κυνισμό σεργιανάει. «Οι εταιρείες... δημιουργούν ευνοϊκό κλίμα με τα κόμματα, για να μη βρεθούν από τη μεριά του χαμένου». Πέφτει η αυλαία. «Και δεν έμειναν για γέλοια παρά μόνο... της γκαμήλας τα κουρέλια».
