Ο τίτλος, «Πραγματική Οικονομία-Εμπειρίες Ανάπτυξης, Κρίσης και Φτωχοποίησης στην Ελλάδα» προδιαθέτει τον αναγνώστη, για ένα ακόμη βιβλίο, από τα πολλά τ ων καιρών, που διεκτραγωδεί την «ελληνική περίπτωση» της κρίσης που συντάραξε ευρωπαϊκή οικονομία.
Δεν είναι όμως αυτό. Μάλλον, δεν είναι μόνον αυτό, καθώς οι συγγραφείς του, ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωστής Βαΐτσος και ο μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο Βλάσης Μισσός, δεν περιορίζονται «να θρηνούν πάνω από το χυμένο γάλα», ούτε να επισημαίνουν και να καυτηριάζουν απλώς τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας και των συνθηκών που οδήγησαν στην de facto χρεοκοπία της χώρας. Και προφανώς δεν εξαντλούνται στην ανάδειξη και την καταδίκη των βίαιων πολιτικών, τιμωρητικής μορφής, που επιβλήθηκαν στην χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Προτείνουν μια, κατά την αντίληψη-άποψη τους, ολοκληρωμένη στρατηγική για την ανασυγκρότηση της πραγματικής οικονομίας στην Ελλάδα, με γνώμονα μια διεθνώς ανταγωνιστική προοπτική, βασισμένη στην λειτουργική προώθηση της οικονομίας της γνώσης και την συγκρότηση στρατηγικών κλαδικών πολιτικών, «συνειδητά εκτός ειδικών μηχανισμών επιτροπείας».
Υποδεικνύουν ότι «γνωσιολογικές εξειδικεύσεις μπορούν να διερευνηθούν και να προωθηθούν σε τομείς», όπως:
** Η αγροτοτροφική οικονομία, με τη συνδυαστική ανάπτυξη του αγροτικού τομέα και της ελαφριάς βιομηχανίας.
** Οι διασυνδέσεις του τουριστικού πολυκλάδου με το υπόλοιπο παραγωγικό σύστημα της χώρας.
** Οι παραγωγικές ανάγκες της υπερπόντιας ναυτιλίας, οι οποίες, αξιοποιώντας τα μέσα και το γνωσιολογικό λογισμικό των επικοινωνιών, προσφέρουν ουσιώδεις ευκαιρίες στην εγχώρια επιστημονική, τεχνολογική και παραγωγική βάση να συμμετάσχει ενεργά στις ριζοσπαστικές δυνατότητες που προκαλούν οι επαναστατικές μετεξελίξεις στους χώρους του διαδικτύου.
** Η παραγωγική υποστήριξη και από άλλους τομείς του διακομιστικού εμπορίου.
** Οι εφαρμογές της βιοτεχνολογίας κυρίως στο χώρο της δημόσιας υγείας, κ.ά.
Εκτός από την έμφαση στην οικονομία της γνώσης, οι δύο συγγραφείς τονίζουν την σημασία που έχει «ο ολοκληρωμένος επανακαθορισμός του ρόλου του κοινωνικού κράτους, ως θεμελιακός πυλώνας της ελληνικής πραγματικής οικονομίας».
Κατά τους Βαΐτση-Μισσό, μια τέτοιου τύπου στρατηγική μπορεί να διασφαλίσει παραγωγικά πλεονεκτήματα που συνδυάζουν τη γνώση, την ανάπτυξη του ανθρώπινου κεφαλαίου και τα κρίσιμα συστατικά της κοινωνικής συνοχής.
Και δεν παραλείπουν να επισημάνουν την ανάγκη σχεδιασμού και με βάση τις χωρικές ανισότητες της εγχώριας οικονομίας, καθώς και την ανάγκη υπέρβασης των σοβαρών αδικιών του πελατειακού συστήματος της μεταπολιτευτικής περιόδου, που υπήρξαν «κύριος αντιαναπτυξιακός παράγοντας».
Οι 422 σελίδες του βιβλίου (εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ) δεν απευθύνονται μόνο στους ειδικούς, αλλά σε κάθε πολίτη που θέλει να κατανοήσει τί (και γιατί) συνέβη στην Ελλάδα από το 2009 έως τις ημέρες μας, αλλά και πώς-κι αυτό είναι το σημαντικότερο-η χώρα μας μπορεί να ανακαλύψει και να πορευθεί έναν δρόμο επιτυχίας, για την πολύπλευρη ανασυγκρότηση της.
Δ.Η.Χ
