Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Στις 23 Μαΐου οι πολίτες της Ε.Ε. θα εκλέξουν 705 εκπροσώπους για την Ευρωβουλή, οι οποίοι θα εκπροσωπήσουν περί τα 450 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι συνήθως χαλαρή και πάντα στη σκιά των εθνικών πολιτικών αντιπαραθέσεων. Λειτουργεί σαν γκάλοπ για τη δύναμη κυρίως των κομμάτων εξουσίας, τα οποία εισπράττουν είτε την αμφισβήτηση είτε την επιβράβευση των ψηφοφόρων.
Οι ευρωεκλογές του Μαΐου είναι ιδιαίτερα σημαντικές για ολόκληρη την Ευρώπη. Για πρώτη φορά υπάρχει κίνδυνος οι ευρωπαϊκές πολιτικές να διολισθήσουν προς τη σκοτεινή πλευρά.
Ακροδεξιά κόμματα όπως η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) -το οποίο είναι ήδη τρίτο κόμμα σε εθνική εκπροσώπηση- ενδέχεται να βγουν ακόμη πιο ενισχυμένα, ενώ δεν αποκλείεται στην ακροδεξιά ευρωπαϊκή βεντάλια να προστεθεί και το φιλοφρανκικό ισπανικό Vox. Το πανευρωπαϊκό «μαύρο μέτωπο» προσβλέπει πλέον σε συμπαγή πολιτική εκπροσώπηση, με τη δημιουργία ισχυρής διακριτής κοινοβουλευτικής ομάδας στη νέα Ευρωβουλή. Ο ηγέτης της ιταλικής Λέγκα Ματέο Σαλβίνι και ο ηγέτης του πολωνικού κόμματος του Νόμου και Δικαιοσύνης (PiS) Γιαροσλάβ Καζίνσκι συζήτησαν πρόσφατα το ενδεχόμενο αυτό. Η ενίσχυση της ακροδεξιάς στις επόμενες ευρωεκλογές θα αποτελέσει τροχοπέδη για την προώθηση ζητημάτων όπως για παράδειγμα η προσπάθεια κοινής αντιμετώπισης της μεταναστευτικής κρίσης. Παράλληλα θα δώσει επίσης νέα ώθηση στα κόμματα της ακροδεξιάς σε εθνικό επίπεδο, τα οποία θα επιχειρήσουν να κάνουν ακόμη πιο αισθητή την παρουσία τους.
Η ενισχυμένη εκλογικά παρουσία τους θα μετατοπίσει το κέντρο βάρος της ευρωπαϊκής πολιτικής δεξιότερα, με τα κόμματα της παραδοσιακής κεντροδεξιάς να υιοθετούν την ατζέντα της άκρας δεξιάς, προκειμένου να ανακόψουν την απώλεια ψήφων.
Όσο για την κεντροαριστερά; Τα άλλοτε κραταιά σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται ούτως ή άλλως σε διαρκή πολιτική κρίση.
Για να ηττηθεί η ακροδεξιά στις ευρωεκλογές του Μαΐου δεν αρκεί μόνο η δημοκρατική και αντιφασιστική αφύπνιση των Ευρωπαίων πολιτών. Χρειάζεται να αντιμετωπιστεί η ρίζα του κακού, που δεν είναι άλλη από τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει την πολιτική εξουσία από τα προβλήματα των απλών ανθρώπων. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο όραμα. Ένα όραμα που δεν θα στηρίζεται στις ιδεολογίες μίσους που τόσο ακριβά πλήρωσε στο παρελθόν, αλλά ούτε και στα κενά περιεχομένου λόγια περί «εμβάθυνσης» κ.λπ. που αφήνουν αδιάφορη την πλειονότητα των πολιτών.
