Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που μας «κληροδότησαν» τα μνημόνια και για χρόνια, όπως όλα δείχνουν, θα βασανίζει την κοινωνία είναι αυτό των πλειστηριασμών. Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι περισσότεροι από τους μισούς φορολογούμενους, πάνω από 4 εκατ. πολίτες, έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη στην εφορία, μπορεί πολύ εύκολα να αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του προβλήματος.
Ένα πρόβλημα που αναμφισβήτητα ταλανίζει και το τραπεζικό σύστημα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι άμοιρο ευθυνών, με τις γνωστές σε όλους όμως επιπτώσεις στο Χρηματιστήριο αλλά και στην πραγματική οικονομία. Ο νόμος Κατσέλη, παρά τις στρεβλώσεις του, παρείχε ομολογουμένως ομπρέλα προστασίας σε αρκετούς δανειολήπτες που είχαν πραγματική ανάγκη, αλλά όχι μόνο σε αυτούς. Οι κυοφορούμενες αλλαγές θα πρέπει αναμφισβήτητα να κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, κλείνοντας όμως όλα τα παράθυρα στους κακοπληρωτές και στους «έξυπνους».
Όποιες αποφάσεις όμως κι αν ληφθούν, το κλίμα που κυριεύει την κοινωνία είναι η ανησυχία. Και αυτό πολύ απλά γιατί κάθε αλλαγή που έρχεται, ύστερα μάλιστα από την πίεση των «εταίρων» μας, μόνο ευνοϊκότερη δεν μπορεί να είναι. Το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο μια νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καθώς σε αυτή την περίπτωση δύσκολα μπορεί να αποφευχθεί το «κούρεμα» των καταθέσεων. Δεδομένο εξάλλου είναι ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ώστε οι έχοντες πραγματικά ανάγκη να προστατευτούν, ακόμη και από τα νύχια «αρπακτικών» εάν και εφόσον βρεθούν στην κατοχή τους «κόκκινα» δάνεια.
Η εξίσωση είναι πολύ δύσκολη. Χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς και ουσιαστικές λύσεις. Στοχευμένες λύσεις που θα δίνουν «οξυγόνο» στα νοικοκυριά και θα απαλλάσσουν τους πολίτες από το άγχος ότι η επόμενη μέρα θα τους βρει χωρίς στέγη. Μπορεί ορθώς στη νέα ρύθμιση για το ύψος της επιδότησης, όσον αφορά τη δόση του δανείου, να μπαίνουν εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Αρκεί να μην είναι μόνο για τα… μάτια του κόσμου.
Οι προϋποθέσεις για τυχόν «κούρεμα» θα πρέπει να είναι συνάρτηση του ύψους του δανείου με την εμπορική αξία του ακινήτου, όμως είναι άγνωστο πόσους θα ευνοήσουν η επιμήκυνση των δανείων και η μείωση των επιτοκίων.
Το πρόβλημα είναι μεγάλο και οι παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν ίσως αναρίθμητες, όμως σίγουρα δεν λύνεται μόνο με μαθηματικούς υπολογισμούς σε μια κόλλα χαρτί.
Το σχέδιο της κυβέρνησης, που θα δοθεί την επόμενη εβδομάδα στην Κομισιόν, θα πρέπει να πείσει την κοινωνία ότι υπάρχει πρόνοια κάθε σπίτι να μείνει στον ιδιοκτήτη του.
Διαφορετικά το αύριο κάθε άλλο παρά ευοίωνο φαντάζει…
