Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία βουλιάζει στην καταισχύνη της θεσμικής κατάρρευσης. Με απόλυτη ευθύνη αυτών που από το βήμα της Βουλής ορκίστηκαν «να είναι κάθε λέξη του Συντάγματος», η Ελλάδα κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια κλασική περίπτωση failed state (αποτυχημένου κράτους). Πλέον δεν έχουμε απλά μηνύματα που προϊδεάζουν, αλλά πράξεις οι οποίες καταρρακώνουν κάθε έννοια ευνομίας στη λειτουργία της δημοκρατίας. Είναι φανερό ότι ο αφύσικος πολιτικός συνεταιρισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι χωρίς συνέπειες. Δεν ήταν απλώς μια εκκεντρικότητα η ώσμωση αυτή. Ο αγοραίος λαϊκισμός των μεν στη συνάντησή του με τον άφρονα εθνικισμό των δε παρήγαγε ένα υβρίδιο που διαστρέβλωσε απολύτως το πολιτικό κριτήριο των πολιτών.
Τέσσερα χρόνια τώρα, η χώρα κινείται στα κράσπεδα της πόλωσης. Ο διχαστικός λόγος, απομίμηση της λατινοαμερικανικής ρητορικής στις δημοκρατίες της μπανάνας, αναγορεύει «εχθρούς και φίλους» κατά το δοκούν, οδηγώντας μια δεινώς δοκιμαζόμενη κοινωνία στα όρια του πλήρους κατακερματισμού της.
Η μη αποκρυπτόμενη δυσανεξία για τη λειτουργία όσων θεσμών μπορούν να δράσουν περιοριστικά στην εξουσιαστική μανία, η κατεδαφιστική-δυσφημιστική πολεμική εις βάρος όσων ανεξάρτητων Αρχών εννοούν να επιτελέσουν το καθήκον τους, η έμπρακτη περιφρόνηση σε κάθε διαδικασία και δημοκρατική απαίτηση για έλεγχο και λογοδοσία, η κομματική χειραγώγηση κρίσιμων θυλάκων του κράτους συνθέτουν μια πραγματικότητα, την οποία καμία επίκληση σε ένα μεταφυσικό «ηθικό πλεονέκτημα» δεν μπορεί να εξωραΐσει. Ενώ η μετατροπή πολιτειακών παραγόντων σε κομματικά ενεργούμενα απαξιώνει τον θεσμικό ρόλο τους, τιτρώσκει τον κοινοβουλευτισμό και προσφέρει εύκολα επιχειρήματα κι άλλοθι στους διακηρυγμένα εχθρούς του.
Εμβρόντητοι οι πολίτες -που, παρά τα πολλαπλά τραύματα από την πολύχρονη κρίση, στοιχίζονται στη δημοκρατία- παρακολουθούν το άθλιο παζάρι εκμαυλισμού συνειδήσεων και ευτελιστικών εξαγορών, αναρωτιούνται ποιο θα είναι το τέλος αυτής της θεσμικής έκπτωσης. Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία φαίνεται να κλείνει τον κύκλο της, μαζί με την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Το «προοδευτικό μέτωπο» που σχεδιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, σχέδιο στο οποίο με ασύγγνωστη επιπολαιότητα ή κραυγαλέα ιδιοτέλεια έχουν στρατευθεί διάφοροι πρόθυμοι, είναι μια υπόσχεση για παράταση αυτής της φθοροποιού παθογένειας, στην οποία συμπυκνώνονται όλα τα μελανά στοιχεία της προηγούμενης περιόδου. Αν κάτι ορθώνεται στις ημέρες μας ως σοβαρή απαίτηση και ισχυρή αξίωση είναι μια πραγματική προοδευτική απάντηση, που θα σταματήσει τον εκτροχιασμό της χώρας. Μια νέα δημοκρατική αναγέννηση είναι το ζητούμενο.
Κι αυτό, επείγει.
