Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αθώες δεν είναι οι αναφορές, όταν δεν σε χωράει ο τόπος. Για πολλοστή φορά τον τελευταίο καιρό ο Τούρκος υπουργός Άμυνας έκανε λόγο για «γαλάζια πατρίδα». Τα πράγματα θα ήταν απλά, αν τα ονόματα, οι λέξεις ήταν μόνο εργαλεία επικοινωνίας, αναπαράστασης και ερμηνείας του κόσμου. Συμβαίνει όμως ν’ αποτελούν και φορείς αξιών. Κεφάλαιο δυνατό, που δεν γίνεται αντικείμενο ανταλλακτικό.
Ακόμη κι αν εξέλιπαν οι προειδοποιήσεις ότι «η Τουρκία δεν θα επιτρέψει τετελεσμένα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο», δεν είναι αξιολογικά ουδέτερες οι βαφτίσεις.
Η «γαλάζια πατρίδα» του Ακάρ δεν έχει αποκλειστικά βάθη ενεργειακά. Είναι κυρίως επίθεση στο πεδίο των συμβόλων και αλλαγής ρόλων στον διχοτομημένο αιγαιο-ιωνικό χώρο. Πες, πες, τι θα μείνει στη διεθνή γνώμη;
Η ειρωνεία ξέρετε ποια είναι; Οι ίδιοι οι Τούρκοι αποκαλούν τους Έλληνες «Γιουνάν», δηλαδή Ίωνες. Αυτή η «αθώα» προσφώνηση θα μπορούσε να αποτελεί ένα καλό όπλο, όχι φυσικά ως προσδοκία μελλοντικής πρόσκτησης της Μ. Ασίας.
Δεν επιβεβαιώνουν οι Τούρκοι με το «Γιουνάν» τη γεωγραφική και ιστορική ενότητα της οντότητας «νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας»;
Δεν θα μπορούσε η επίκληση της προσφώνησης να χρησιμοποιείται ως αντίβαρο στις τουρκικές απαιτήσεις και προκλήσεις; Το αυτό δεν θα μπορούσε να ισχύει και για την περίφημη ελληνική ναυτοσύνη σε σύγκριση με την ανύπαρκτη τουρκική; Από πού η «γαλάζια πατρίδα» αντλεί;
Το «ναυτικό μοντέλο» πότε ταίριαξε στη νοοτροπία και στις πολιτιστικές τους καταβολές, που είναι κυρίως νομαδικές και μουσουλμανικές; Πώς το λέει η τουρκική παροιμία; «Ο Θεός έδωσε τη στεριά στους μουσουλμάνους και τη θάλασσα στους άπιστους». Δεν το λέμε εμείς, η τουρκική παροιμία δίνει γραμμή. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχουν γαλάζιους ήρωες. Μη μου πείτε τον Μπαρμπαρόσα, γιατί η Λέσβος γυρεύει γρόσια.
Επιχειρήματα καμπόσα, μα πρέπει και να θέλει/μπορεί η κλώσα.
