Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο Στάνφορντ και το πανεπιστήμιο Ντιουκ εξέτασαν στοιχεία από σχεδόν 89.000 ασθενείς, ηλικίας 18-64 ετών, για να διαπιστώσουν αν η φυσικοθεραπεία στον ώμο, στο γόνατο, στον αυχένα και τη μέση βοηθά αποτελεσματικά στο να σταματήσει ο πόνος και αν μειώνεται η ανάγκη του ασθενούς για ισχυρά παυσίπονα.
Τα ευρήματα της μελέτης τα οποία και δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό «JAMA Network Open», έδειξαν ότι τα άτομα που ξεκίνησαν φυσικοθεραπεία μέσα σε 3 μήνες από τη διάγνωση του μυοσκελετικού πόνου, είχαν έως και 16% λιγότερες πιθανότητες να χρειασθούν συνταγογράφηση για ισχυρά παυσίπονα, συμπεριλαμβανομένων των οπιοειδών. Επίσης, ακόμα κι αν χρειάζονταν ισχυρά παυσίπονα, με την έγκαιρη φυσικοθεραπεία μειωνόταν κατά 5-10% η δόση των φαρμάκων που χρειάζονταν.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η έγκαιρη φυσικοθεραπεία αποτελεί έναν αποτελεσματικό, μη φαρμακευτικό τρόπο για να τεθεί υπό έλεγχο ο μυοσκελετικός πόνος και να μειωθεί η ανάγκη για ισχυρά παυσίπονα, που δυνητικά μπορεί να οδηγήσουν στον εθισμό.
Όπως ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης Dr. Eric Sun, επίκουρος καθηγητής Αναισθησιολογίας, Περιχειρουργικής Ιατρικής & Ιατρικής Πόνου στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, τα άτομα με μυοσκελετικούς πόνους στον ώμο, το γόνατο, τον αυχένα ή τη μέση πρέπει να εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο της φυσικοθεραπείας για να αντιμετωπίσουν την κατάστασή τους.
Για παράδειγμα, όπως είπε, στην μελέτη όλοι οι ασθενείς είχαν τόσο έντονους πόνους που μέσα σε 3 μήνες από την έναρξη των πόνων ζητούσαν από τους γιατρούς να τους συνταγογραφήσουν κάποιο οπιοειδές αναλγητικό. Στο μεσοδιάστημα το 29% των ασθενών άρχισαν φυσικοθεραπεία.
Σε όσους ασθενείς χρειάσθηκαν ισχυρά παυσίπονα, η συνταγογράφηση των οπιοειδών έγινε μετά τον τρίτο μήνα από τη διάγνωση του μυοσκελετικού πόνου.
Ενώ, σε σύγκριση με όσους δεν έκαναν φυσικοθεραπεία, οι ασθενείς που έκαναν είχαν σημαντικά λιγότερες πιθανότητες να χρειασθούν τελικά οπιοειδή. Οι πιθανότητες αυτές ήταν μειωμένες κατά 7% έως 16%, αναλόγως με τη θέση του πόνου τους.
Όσοι ασθενείς χρησιμοποίησαν κάποιο οπιοειδές παρά την φυσικοθεραπεία που έκαναν, έλαβαν μικρότερη δόση. Κατά μέσον όρο ήταν 10% χαμηλότερη, απ’ ό,τι στους ασθενείς που δεν έκαναν φυσικοθεραπεία.
Τα οφέλη της φυσικοθεραπείας παρέμειναν εμφανή ακόμα και όταν οι γιατροί έλαβαν υπόψη άλλους παράγοντες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την έκβαση των ασθενών (όπως την ηλικία τους και τυχόν άλλα προβλήματα υγείας).
Ο Dr. Sun τόνισε ότι σύμφωνα με τη μελέτη, για πόνους στους μυς και τις αρθρώσεις πρέπει πρώτα να προσφέρονται στους ασθενείς μη-φαρμακευτικές επιλογές και τα πιο ισχυρά παυσίπονα (τα οπιοειδή) πρέπει να αποτελούν την τελευταία λύση, όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει.
Όπως μας εξηγεί και ο φυσικοθεραπευτής-χειροθεραπευτής Γιώργος Κακαβάς, τα ευρήματα αυτά δείχνουν τη σημαντικότητα της φυσικοθεραπείας, όχι μόνο για την αποκατάσταση της κινητικότητας και την επίσπευση της ανάρρωσης των μυοσκελετικών παθήσεων, αλλά και για την αντιμετώπιση του πόνου.
