Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πρέπει να πέσουν οι τόνοι, να μη ρίξουμε άλλο νερό στον μύλο της πόλωσης (...) Να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους, να σταματήσουμε την ακραία στοχοποίηση που μόνο κακό κάνει στη δημοκρατία. Το κλίμα ακραίας πόλωσης και στοχοποίησης δεν το καλλιεργούμε εμείς, άλλοι το καλλιέργησαν. Ας κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω».
Ας κάνουν, λοιπόν. Ποιος τους αλυσοδένει στο παρελθόν; Μια βόμβα σκάει, ευτυχώς χωρίς ανθρώπινες απώλειες να μετράει, και μετά την ομόθυμη καταδίκη αρχίζει η άτυπη δίκη. Ποιος είπε ότι η δημοκρατία δεν είναι μανίκι;
«Μην παραβιάζετε τους κανόνες που κρατούν τη δημοκρατία ενωμένη, γιατί μια μέρα θα χρειαστείτε την τάξη. Και μην καταστρέφετε τους αντιπάλους που σέβονται αυτούς τους κανόνες, γιατί μια μέρα θα σας λείψουν».
Μην παραβιάζετε τους κανόνες και απορείτε μετά με τους χειμώνες. Για να λειτουργήσει μια δημοκρατία, πρέπει όλα τα κόμματα να διέπονται από ορισμένες αρχές και να πιστεύουν ότι οι συμβιβασμοί είναι δυνατοί και αναγκαίοι. Όταν το πνεύμα αυτό ατονήσει, η όξυνση θα ακολουθήσει. Αs usual.
Έχουν δίκιο όσοι δεν εκπλήσσονται, θεωρώντας ότι η πολιτική πόλωση που ζούμε δεν είναι πρωτοφανής. Μόνο που μεσολάβησε μία κρίση.
Έχουν δίκιο όσοι ανατρέχουν στο διχαστικό κλίμα το ‘89, το ‘90, το 2000 ή το 2004, όταν υπενθυμίζουν ότι ένας πρωθυπουργός κατηγορήθηκε από τους πολιτικούς αντιπάλους του σαν αρχηγός της «17 Νοέμβρη», άλλος σαν συνεργάτης των Ναζί, τρίτος σαν αρχιερέας και με χαρακτηρισμούς του τύπου «απατεώνας», «προδότης» και «μειοδότης» γίνεται κάθε φορά της Κορέας.
Ωραία; Μόνο για όσους έχουν κοντή κεραία. Ας είμαστε προσεκτικοί. Δεν υπάρχει χώρος για μικροπολιτική. Σε χώρα εμφυλιογενή και χρεωγενή.
«Γεννήθηκε καταχρεωμένη και αλληλοσφαζόμενη. Έκτοτε θητεύει σταθερά στον δανεισμό και τον διχασμό», είχε γράψει προ τριετίας ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου. Έχουμε χρέη με τη διχόνοια και τα αποπληρώνουμε;
Καιρός να τελειώνουμε. Με την κακή παράδοση μαλώνουμε.
