Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

Γύρω στο ’46, στη συμβολή Ίωνος και Σατωβριάνδου, στην Ομόνοια, ο Μάριος Δαλέζιος, μέσα σε έναν στενόμακρο ημιφωτισμένο χώρο με πατάρι, έφτιαξε το δικό του Μπαράκι.

Συριανός στην καταγωγή, όμορφος, πανύψηλος και εύσωμος καθώς ήταν δέσποζε στην περιοχή με την προσωπικότητα και το μπρίο του. Το μπαρ του, το «Μπαράκι του Μάριου», ανοιχτό μέρα–νύχτα, ήταν ναός της διασκέδασης και ταύτισε στα δεκαέξι, περίπου, χρόνια λειτουργίας του, το όνομά του με την ιστορία του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

Βαμβακάρης, Διονυσίου, Τσιτσάνης, Χιώτης, Καλδάρας, Μητσάκης, Βίρβος, Παπαγιαννοπούλου, Ζαμπέτας, Χατζιδάκις, Νίνου, Μπέλου, Μπιθικώτσης…

Συνθέτες, στιχουργοί, μπουζουξήδες και τραγουδιστές, ένας κόσμος ολόκληρος, μαζευόντουσαν εκεί και γύρω από το πικ απ, και το τζουκ μποξ αργότερα, για να ακούσουν τραγούδια πριν τα πάνε για εγγραφή στο στούντιο της Columbia στην Ριζούπολη ή για να διορθώσουν στίχους και νότες.

Ήταν το σπίτι τους. «Όποιος δεν ήπιε ούζο στου “Μάριου” δεν λογίζεται μπουζουξής, δεν έχει θέση στην οικογένειά μας», έλεγε ο Μάρκος Βαμβακάρης ενώ o Τάκης Μπίνης το χαρακτήριζε «το στέκι μας, το δικό μας στρατηγείο».

Ο θρυλικός αυτός χώρος που άφησε εποχή κι έγραψε τη δική του μουσική ιστορία, αναβιώνει στο Petrogazi, κάθε Σάββατο βράδυ και Κυριακή μεσημέρι, με πρωταγωνιστές μια γερή ομάδα καλλιτεχνών.

PETROS NIKOLAREAS

Η Τάνια Τρύπη, ο Παύλος Χαικάλης,  ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Θάνος Κοντογιώργης αγάπησαν την ιδέα του συνθέτη Χρήστου Παπαδόπουλου και όλοι μαζί, παρέα με μια ομάδα καλών μουσικών, μας μεταφέρουν στη δεκαετία του ’50 και του ’60, στο ιστορικό Καφενείο των μουσικών ή αλλιώς στο «Μπαράκι του Μάριου».

Τραγούδια-σταθμοί στην ελληνική δισκογραφία –«Περασμένες μου αγάπες», «Σαν απόκληρος γυρίζω», «Ρίξε μια ζαριά καλή»,  «Κοντά στα ξημερώματα»,  «Μάλιστα κύριε»,  «Αρχόντισσα»,  «Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω»–, ιστορίες, περιστατικά και στιγμές μιας άλλης αλλά τόσο οικείας και αγαπημένης σε όλους εποχής πρωταγωνιστούν, σε μια ατμόσφαιρα μουσικής, συγκίνησης, νοσταλγίας.

Με την κυρία της παρέας, Τάνια Τρύπη, μιλήσαμε για την παράσταση, για το ιστορικό μπαράκι και την εποχή εκείνη –για όσα άφησε και όσα πήρε μαζί της.

Το «Μπαράκι του Μάριου» άνοιξε…. και μια μεγάλη σελίδα της ελληνικής μουσικής αναβιώνει. Μιλήστε μας γι’ αυτό.         
«Είναι πολύ σημαντικό το να βρίσκονται άνθρωποι με πολύ καλή χημεία και κοινή αγάπη και σεβασμό για τη μουσική μας ιστορία. Αυτό συμβαίνει στο “Μπαράκι του Μάριου” στο Πετρογκάζι».                                                          

Είστε η μοναδική κυρία της συντροφιάς. Λίγα λόγια για τη δική σας συμμετοχή σε αυτή την εκλεκτή παρέα;
«Όπως καταλαβαίνετε με αγαπάνε και με προστατεύουν τα αγόρια μου. Τα δικά μου μουσικά κομμάτια είναι της Βίκυς Μοσχολιού, της Μαίρης Λίντα και της Καίτης Πάνου και είναι τραγούδια με τα οποία έχουμε μεγαλώσει και είναι μέσα στην κουλτούρα μας, και το κάνω με ιδιαίτερη χαρά».      

Πείτε μας έναν στίχο από κάποιο από τα τραγούδια που ακούγονται. Κάποιον που αγαπάτε ιδιαίτερα.
«“Του Ήλιου σβήστηκε το Φως”».   

Από το 1946 και για δεκαέξι, περίπου, χρόνια λειτούργησε το ιστορικό μπαράκι, και την εποχή εκείνη γράφτηκαν τραγούδια  που είναι μέχρι σήμερα αγαπημένα. Μέσα από πια χαρακτηριστικά τους, αυτές οι δημιουργίες νικούν τον χρόνο;
«Καταρχάς είναι τραγούδια που και η μελωδία και οι στίχοι  αγγίζουν όλο τον κόσμο και είναι τραγούδια τα οποία είναι βγαλμένα από την ίδια τη ζωή.  Από μεγάλους δημιουργούς, οι όποιοι ήταν άνθρωποι που αγάπησαν, ερωτεύτηκαν, μίσησαν, παθιάστηκαν με πολλή ένταση και όλα αυτά γίνανε στίχοι και μουσική σε ένα περιβάλλον όπως ήταν το “Μπαράκι  του Μάριου” που ουσιαστικά ήταν το δεύτερο σπίτι τους και εκεί περνάγανε καλά  οι ίδιοι και οι καλλιτέχνες».             

Γιατί μας αρέσει τόσο πολύ να γυρνάμε πίσω;
«Γιατί τίποτα δεν είναι όπως ήταν τότε, και θετικά και αρνητικά».         

Τι έχει χαθεί ανεπιστρεπτί από εκείνη την εποχή; Και κάτι που έχει απομείνει; Υπάρχει;
«Υπάρχει κάτι που έχει απομείνει, άνθρωποι που συνεχίζουν το έργο αυτών των δημιουργών με σεβασμό και αγάπη».                                       

Μια αγωνία σας;
«Ό,τι έχει σχέση με θέματα υγείας και δεν μπορώ να το ελέγξω».                                             

Μια ευχή σας;
«Να εκτιμάμε ό,τι έχουμε, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο, και να χαιρόμαστε την κάθε μέρα».