Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Μπορεί η πρόταση που κατέθεσε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας για απόδοση των εισπράξεων του ΕΝΦΙΑ στους δήμους να είναι επιζήμια ή ανεφάρμοστη στην Ελλάδα.
Ποιος όμως μπορεί να αποφανθεί γι’ αυτό πριν βάλει κάτω όλα τα δεδομένα και πριν διερευνήσει τις πιθανές εναλλακτικές αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων; Με το που έπεσε στο τραπέζι η ιδέα, έπεσαν βροχή τα επιχειρήματα κατά της ιδέας: «Θα ευνοηθούν οι πλούσιοι δήμοι και οι φτωχοί θα αφεθούν στην τύχη τους». «Δίδεται υπερεξουσία στους τοπικούς άρχοντες οι οποίοι θα μπορούν να… χαρατσώνουν τους δημότες κατά το δοκούν». «Δεν υπάρχει στους περισσότερους δήμους εισπρακτικός μηχανισμός, κάτι που σημαίνει ότι το εγχείρημα θα κατέληγε σε εισπρακτικό φιάσκο», είναι μερικά από τα επιχειρήματα των τελευταίων ημερών.
Προφανώς υπάρχει βάση στην κριτική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να εξεταστούν λύσεις. Για παράδειγμα, ένας «τοπικός ΕΝΦΙΑ» θα βοηθούσε τους πλούσιους δήμους μόνο αν ο φόρος καταλογιζόταν με βάση την αξία του ακινήτου. Αν όμως υπήρχε ένα σύστημα υπολογισμού του φόρου με βάση την επιφάνεια (αντίστοιχο με αυτό των δημοτικών τελών), ποιο θα ήταν το πρόβλημα; Όσον αφορά την έλλειψη εισπρακτικού μηχανισμού, επίσης θα μπορούσαν να υπάρχουν εναλλακτικές.
Μήπως η ΔΕΗ δεν είναι αυτή που αναλαμβάνει σήμερα να εισπράττει τα δημοτικά τέλη για λογαριασμό των δήμων; Δεν θα μπορούσε η ΑΑΔΕ να εξακολουθήσει να επιτελεί το ίδιο έργο -από τη στιγμή μάλιστα που προωθείται και η ενοποίηση με τον εισπρακτικό μηχανισμό των ασφαλιστικών ταμείων- και να αποδίδει τους πόρους στους δήμους; Όσο για τις πιθανές αυθαίρετες αποφάσεις των δήμων, κάλλιστα θα μπορούσαν να μπουν «φραγμοί» στον νόμο που να προστατεύουν τους ιδιοκτήτες από ένα δημοτικό συμβούλιο που θα αποφάσιζε να στραφεί κατά των δημοτών.
Η ιδέα, η οποία άλλωστε δεν ανήκει στον Κυριάκο Μητσοτάκη καθώς έχει κατατεθεί από τις πρώτες ημέρες σχεδιασμού του ΕΝΦΙΑ, ενώ έχει εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες του εξωτερικού, είναι ότι ο δήμος γνωρίζει καλύτερα τις συνθήκες στην τοπική κτηματαγορά, όπως επίσης και τις ανάγκες που υπάρχουν.
Θα ήταν άσχημη μια «κοινωνική συμφωνία» με τους δημότες για μια αύξηση περιορισμένης διάρκειας στον «τοπικό ΕΝΦΙΑ» ώστε να χρηματοδοτηθεί ένα έργο ανάπλασης που θα έδινε άλλο αέρα σε ολόκληρη την περιοχή;
Ο διάλογος, η έρευνα και η ανταλλαγή επιχειρημάτων, ακόμη και αν δεν υπάρξει καμία συμφωνία στο τέλος, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν…
