Μέχρι να συλληφθεί από παλαιστίνιους εξτρεμιστές, λίγα πράγματα ξεχώριζαν τον Γκιλάτ Σαλίτ από χιλιάδες άλλους νεαρούς που κάνουν τη θητεία τους στον ισραηλινό στρατό.
Ο Γκιλάτ μεγάλωσε με τους δύο αδελφούς του σε μια μικρή κοινότητα στους λόφους της βόρειας Γαλιλαίας, κοντά στα σύνορα του Ισραήλ με το Λίβανο. Ο πατέρας του διευθύνει μια εταιρεία που εμπορεύεται εξαρτήματα μηχανών, η μητέρα του εργάζεται στην Εταιρεία για την Προστασία της Φύσης.
Οι οικείοι του λένε ότι είναι καλός στη Φυσική, και λίγο ντροπαλός. Οταν πάντως κλήθηκε πέρυσι στο στρατό, ζήτησε να ενταχθεί σε μια μάχιμη μονάδα.
Σήμερα, το μέλλον της Μέσης Ανατολής εξαρτάται κατά μία έννοια από την τύχη αυτού του κατά τα άλλα συνηθισμένου 19χρονου. Από το τι θα συμβεί στον ισραηλινό δεκανέα, γράφουν στο φύλλο της 29ης Ιουνίου 2006 οι «Τimes», θα εξαρτηθεί το αν η περιοχή θα βυθιστεί σε ένα νέο κύκλο βίας ή αν οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα μπορέσουν να λύσουν τις διαφορές τους με διαπραγματεύσεις.
Από τότε που ξέσπασε η ιντιφάντα, πριν από έξι χρόνια, έχουν χάσει τη ζωή τους 4.000 Παλαιστίνιοι και περισσότεροι από 1.000 Ισραηλινοί, σ' ένα φαύλο κύκλο επιθέσεων αυτοκτονίας και στρατιωτικών αντιποίνων.
Οι ταυτότητες των περισσοτέρων από τους νεκρούς έχουν ξεχαστεί από τον έξω κόσμο. Ο,τι και να συμβεί όμως με τον Γκιλάτ Σαλίτ, είναι βέβαιο ότι το όνομά του δεν θα ξεχαστεί για πολύ καιρό.
Για μια μικρή χώρα όπου η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική, ο στρατός παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην καθημερινή ζωή. Ολοι έχουν ένα παιδί, ένα συγγενή ή ένα φίλο που υπηρετεί στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις.
Κάθε ισραηλινή κυβέρνηση δέχεται πάντα μεγάλη πίεση για να εξασφαλίσει την απελευθέρωση ενός αιχμαλώτου στρατιώτη ή τον επαναπατρισμό της σορού του. Η πίεση όμως στον σημερινό πρωθυπουργό είναι ακόμη μεγαλύτερη. Αντίθετα με τους προκατόχους του, τον Αριέλ Σαρόν, τον Εχουντ Μπαράκ, τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τον Γιτζάκ Ραμπίν, ο Εχουντ Ολμερτ δεν έχει στρατιωτικό παρελθόν και δεν έχει περιθώρια να δείξει ακόμη και την παραμικρή αδυναμία. Ετσι, είναι δύσκολο να επιδιώξει την πρακτική λύση, δηλαδή τις διαπραγματεύσεις.
Παρόλο πάντως που ο Ολμερτ επιμένει ότι η κυβέρνησή του δεν θα δεχθεί να συζητήσει με τρομοκρατικές οργανώσεις για ανταλλαγή κρατουμένων, η ιστορία δείχνει σε διαφορετική κατεύθυνση. Το 1983, το 1985, το 1997 και το 2004, οι Ισραηλινοί απελευθέρωσαν εκατοντάδες Παλαιστίνιους με αντάλλαγμα μερικούς Ισραηλινούς.
Τα μακροπρόθεσμα οφέλη μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι μεγάλα, επισημαίνουν οι «Τimes». Η Χαμάς προέβη την περασμένη Τρίτη σε μια σημαντική παραχώρηση, αναγνωρίζοντας εμμέσως το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραή. Παρόλο που η απόφαση αυτή επισκιάστηκε από την κρίση με τον στρατιώτη, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ειρηνευτικές συνομιλίες. Μια ειρηνική επίλυση αυτής της κρίσης θα δείξει ότι οι διαπραγματεύσεις με τη Χαμάς είναι δυνατές.
Η στρατιωτική επιλογή, αντίθετα, εμπεριέχει πολλούς κινδύνους. Πρώτα απ' όλα μπορεί να εκτελεστεί ο στρατιώτης. Μια τέτοια εξέλιξη, μαζί με τον βέβαιο θάνατο πολλών αθώων Παλαιστινίων, θα καταστήσει αδύνατη στο προσεχές μέλλον την επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ο Ολμερτ έχει καταστήσει σαφές ότι αν ο στρατιώτης δεν επιστρέψει στη χώρα του ασφαλής, το Ισραήλ θα ζητήσει εκδίκηση από αυτούς που θεωρεί υπεύθυνους: την ηγεσία της Χαμάς στη Γάζα και τους εξόριστους ηγέτες της οργάνωσης στη Βηρυτό και τη Δαμασκό. Μια επίθεση όμως στα γραφεία της Χαμάς στη Δαμασκό μπορεί να προκαλέσει μια γενικότερη ανάφλεξη.
Πηγή: The Times, ΑΠΕ-ΜΠΕ
