«Αν οι χρήστες του Διαδικτύου μπορούν να επικοινωνούν μόνο μεταξύ τους, και δεν μπορούν να απευθύνονται στο κράτος, οι δημοκρατίες θα βρίσκονται όλο και περισσότερο αντιμέτωπες με διαμαρτυρίες», υποστήριζε σε συνέντευξή του το Μάιο στη «Le Monde» ο αμερικανός πολιτικός σύμβουλος Στίβεν Κλιφτ, σχολιάζοντας τον τρόπο με τον οποίο οργανώνονται τον τελευταίο καιρό οι πολίτες χωρίς να περνούν από τα κόμματα.
Στη Νότια Κορέα, επισημαίνει, ο πρόεδρος στηρίχθηκε στο Internet για να εκλεγεί το 2002. Δύο χρόνια αργότερα, με αφορμή τις βουλευτικές εκλογές, δημιουργήθηκε μια ιστοσελίδα για να ενθαρρυνθεί η συμμετοχή των νέων. Μπορούσαν εκεί να προτείνουν μουσικά βίντεο, να κερδίσουν κινητά τηλέφωνα δίνοντας τον αριθμό του εκλογικού τους βιβλιαρίου κλπ. Τον περασμένο Μάρτιο, ο πρόεδρος οργάνωσε ένα chat με τους συμπατριώτες του. Στο ίδιο πνεύμα, η πολιτεία Κουίνσλαντ της Αυστραλίας επινόησε τον ιστότοπο «Get involved» (Αναμιχθείτε). Ολα τα νομοσχέδια υποβάλλονται στην κρίση των πολιτών. Η κοινή γνώμη μπορεί να εκφραστεί on line.
Ανάλογες πρωτοβουλίες αρχίζουν να οργανώνονται και στην Ευρώπη. Στη Φινλανδία, κάθε μήνα, ένα υπουργείο οργανώνει στο Διαδίκτυο συζήτηση για κάποιο πρόβλημα. Αυτό δημιουργεί μια άμιλλα μεταξύ των υπουργείων και μια αυξανόμενη συμμετοχή του κοινού. Η Ιταλία εγκαινίασε ένα τοπικό πιλοτικό πρόγραμμα ηλεκτρονικής δημοκρατίας, ενώ η Βρετανία επένδυσε στην κατεύθυνση αυτή 5 εκατομμύρια λίρες. Αυτή τη στιγμή, μόνο το 1% με 2% των βουλευτών στις ανεπτυγμένες δημοκρατικές χώρες χρησιμοποιούν πραγματικά το Internet για να κάνουν πολιτική: εκφράζουν τη γνώμη τους, απαντούν στα e-mail των πολιτών, παρουσιάζουν και ανανεώνουν την πολιτική τους σκέψη. Σε δέκα χρόνια, υπολογίζεται ότι θα κάνουν το ίδιο το 15% των πολιτικών.
Οι τεχνολογίες αυτές μπορούν άραγε να οδηγήσουν στην ίδρυση ενός παγκόσμιου κόμματος; «Τα ηλεκτρονικά μέσα επιτρέπουν τη διάδοση μιας ιδέας με λιγοστά μέσα. Το είδαμε το 2005 με το κίνημα υπέρ του "όχι" στο Ευρωσύνταγμα. Οι εκλογές θα εξακολουθήσουν όμως να γίνονται σε μια γεωγραφική βάση, κι έτσι είναι δύσκολο να τις κερδίσει ένα παγκόσμιο κόμμα. Αυτό που μπορεί να γίνει, αντίθετα, είναι να αναδυθούν παγκόσμια δίκτυα ιδεών, είτε γύρω από την οικολογία είτε γύρω από τις αμβλώσεις».
Σημαντικό ρόλο μπορεί όμως να παίξει το Internet και στις μη δημοκρατικές χώρες. Στο Ιράν, τα blogs επεκτάθηκαν πριν προλάβει να αντιδράσει η κυβέρνηση. Το ίδιο συνέβη στην Κίνα, όπου 30.000 κυβερνητικοί υπάλληλοι είναι σήμερα επιφορτισμένοι με τον έλεγχο του Διαδικτύου. Η Σαουδική Αραβία έθεσε υπό τον έλεγχο του κράτους την πρόσβαση στο Internet. Τρόπους για την επιβολή λογοκρισίας μελετούν πολλές χώρες. Η οργάνωση Global Voices εξηγεί με ποιον τρόπο μπορεί να ανοίξει κάποιος ένα blog σε ένα κατασταλτικό καθεστώς, χωρίς να παραγνωρίζει τους κινδύνους.
Σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ, το Internet θα αποτελεί στο εξής τη σπονδυλική στήλη κάθε πολιτικής καμπάνιας, χωρίς να παίρνει τη θέση των πολιτικών συγκεντρώσεων, της τηλεόρασης, της διαφήμισης.
Ο ρόλος του θα είναι αποφασιστικός στην αρχή, πριν να πάρει τη σκυτάλη η τηλεόραση. Αν όχι το 2008, το 2012 το Internet θα αποτελέσει στις Ηνωμένες Πολιτείες το χώρο όπου θα κερδηθούν ή θα χαθούν οι εκλογές».
Πηγή: Le Monde
