Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν γνωστός για τα αντικομμουνιστικά του ιδεώδη, αλλά ήταν κι αυτός που πάτησε σε κόκκινα εδάφη το πόδι. Το 1972, κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του στο Λευκό Οίκο, έσπασε τα κομμουνιστικά τείχη και επισκέφθηκε την Κίνα. Φλεβάρη μήνα. Έσφιξε το χέρι του άσπονδου εχθρού Μάο, έγινε ωραία φωτογραφία και η «συμφωνία» αποτέλεσε τη βάση για μια νέα πορεία.
«Αυτή ήταν η εβδομάδα που άλλαξε τον κόσμο. Αυτά που είπαμε μέσα από την επίσημη ανακοίνωση δεν είναι τόσο σημαντικά, όσο αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν και που θα βοηθήσουν να οικοδομήσουμε μία γέφυρα 16.000 μιλίων, αφήνοντας για πάντα στο παρελθόν τις 22χρονες εχθροπραξίες. Αυτό που συμφωνήσαμε είναι ότι αυτή η γέφυρα πρέπει να οικοδομηθεί». Ο Νίξον θριαμβολογεί. Όχι άδικα. Η φράση «Nixon in China» έγινε στην πολιτική ορολογία συνώνυμο της απρόβλεπτης και εντυπωσιακής κίνησης ενός πολιτικού.
Μόνο ο Νίξον θα μπορούσε να πάει στην Κίνα χωρίς να κατηγορηθεί για ενδοτισμό. Αν αυτή τη διπλωματική κίνηση out-of-the-box επιχειρούσε Δημοκρατικός στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είχε χαρακτηριστεί κρυφοκομμουνιστής.
Μόνο ο Νίξον μπορούσε να πάει στην Κίνα, όπως μόνο ο Ρίγκαν μπόρεσε να υπογράψει με τον Γκορμπατσόφ τον Δεκέμβριο του 1987 τη συνθήκη του INF για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων μεσαίου και μικρού βεληνεκούς (Intermediate Range Nuclear Forces Treaty) χωρίς εσωτερικές αντιδράσεις.
Η σημερινή συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας περνάει τη φράση «Ο Νίξον στην Κίνα» σε άλλη φάση. Μετά του G7 την αποτυχία, του Κιμ η συντροφία εμπειρία.
Δύο απρόβλεπτοι στο ίδιο μπουκάλι μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω πάλι και διεθνώς ζάλη. Μόνο σίγουρο ότι το στοιχείο του θεάματος θα είναι ο άρχων του δράματος. Η χειραψία, τα χαμόγελα και τα σφιγμένα αστεία θα ταξιδέψουν στις οθόνες μια έξω από τα καθιερωμένα πολιτική ιστορία.
