Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Η ανάληψη της πρωθυπουργίας στην Ισπανία από τον Πέδρο Σάντσεθ ερμηνεύθηκε κατά κύριο λόγο με χαρακτηριολογικούς και ποδοσφαιρικούς όρους. Η επιτυχία του ηγέτη των Ισπανών Σοσιαλιστών αποδόθηκε στο «ξεροκέφαλο πείσμα» του ή ακόμη και σε ένα «απίθανο γύρισμα» της πολιτικής τύχης που επέτρεψε σε έναν looser να ανατρέψει έναν survivor όπως αποκαλούσαν τον -μέχρι χθες- πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι.
Όμως η πραγματικότητα, ίσως να είναι διαφορετική. Ο Σάντσεθ δεν ανήλθε στον πρωθυπουργικό θώκο λόγω κάποιου εξαιρετικού χαρίσματος: Δεν φαίνεται να διαθέτει άλλωστε κάτι τέτοιο. Ούτε, όμως, και χάρη σε κάποια ευνοϊκή συγκυρία. Η κυβέρνηση Ραχόι κατέρρευσε νομοτελειακά υπό το βάρος των σκανδάλων. Το περίεργο δεν είναι ότι έπεσε το Λαϊκό Κόμμα, αλλά ότι άντεξε τόσα χρόνια...
Αυτό που επέτρεψε, όμως, στον Σάντσεθ να αναλάβει την εξουσία είναι η υποστήριξη της κομματικής βάσης του χειμαζόμενου Σοσιαλιστικού Κόμματος. Κάτι που ανταπέδωσε και ο ίδιος τηρώντας την εντολή των ψηφοφόρων του να μη στηρίξει την κυβέρνηση Ραχόι κόντρα στις επιταγές των κομματικών ελίτ.
Άλλωστε τον Οκτώβριο του 2016 είχε εκπαραθυρωθεί από την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος έπειτα από δύο συνεχόμενες εκλογικές ήττες και ένα εσωκομματικό πραξικόπημα εναντίον του από υψηλόβαθμα στελέχη που ζητούσαν συγκυβέρνηση με τον Ραχόι. Το ίδιο επιθυμούσε και ο ισπανικός θρόνος, το πανίσχυρο μιντιακό συγκρότημα Prisa (El Pais) και φυσικά οι Βρυξέλλες. Ο φιλοευρωπαϊστής Σάντσεθ ξεκαθάρισε, όμως, ότι δεν συνεργάζεται με το διεφθαρμένο Λαϊκό Κόμμα και εξαπέλυσε επίθεση στο κομματικό κατεστημένο. Λίγους μήνες αργότερα, τον Μάιο του 2017, επέστρεφε στην ηγεσία των Σοσιαλιστών επικρατώντας της κύριας αντιπάλου του Σουζάνα Ντίαθ, την οποία στήριζαν οι πρώην πρωθυπουργοί του Σοσιαλιστικού Κόμματος Φελίπε Γκονζάλεθ και Χοσέ Λουίς Θαπατέρο. Μαζί τους, βέβαια, και η El Pais.
Τελικά, ο Σάντσεθ τους κέρδισε όλους ή καλύτερα η βάση τους κέρδισε όλους. Μένει να αποδειχθεί για πόσο.
