«Κοιμηθήκαμε με ειρήνη, και ξυπνήσαμε με πόλεμο». Με αυτόν το λακωνικό τρόπο σχολίασε η Νίνα Σεραφεδίν, Βουλγάρα, παντρεμένη με Λιβανέζο την κατάσταση στην πολύπαθη περιοχή.

Οι σκηνές στο λιμάνι της Βηρυτού φέρνουν στο μυαλό εικόνες ενός Βιετνάμ μιας άλλης εποχής. Ανθρωποι με κάθε λογής διαβατήρια στριμώχνονται στα κιγκλιδώματα, αναζητώντας τα ονόματά τους στους καταλόγους αυτών που φεύγουν. Εικόνες απόγνωσης, εξάντλησης και αγωνίας, με τα μάτια να στρέφονται στον ουρανό κάθε φορά που το αυτί συλλαμβάνει ήχο που παραπέμπει σε μαχητικά αεροσκάφη.

Οι ξένες πρεσβείες στη Βηρυτό προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τους υπηκόους τους στο νότιο Λίβανο για να οργανώσουν την ασφαλή απομάκρυνσή τους. Οι τηλεφωνικές γραμμές δεν υφίστανται. Κάποιοι κάτοικοι του νότου απευθύνθηκαν στα Ηνωμένα Εθνη και τους ζήτησαν να οργανώσουν αυτοκινητοπομπές. "Η δουλειά μας δεν είναι αυτή, δεν έχουμε τέτοιες εντολές", απάντησε ο επικεφαλής της δύναμης του ΟΗΕ στο Νότο. Ποια είναι, άραγε, η δουλειά των Ηνωμένων Εθνών στην περιοχή;

«Εχω δει τον πόλεμο ξανά. Τον έχω ζήσει και όταν έχεις αυτή την εμπειρία, έχεις πολύ περισσότερους λόγους να θέλεις να φύγεις μακριά», εξομολογήθηκε στον απεσταλμένο της ΝΕΤ και του ΑΠΕ στη Μ. Ανατολή Πάνο Χαρίτο η Αθηνά Κολορίζου, που έφτασε στη Βηρυτό, από την Τύρο.

«Ξεφύγαμε από τον κίνδυνο πάνω από πενήντα φορές. Αεροπλάνα χτυπούσαν ακριβώς από πάνω μας. Χτύπησαν δύο αυτοκίνητα, μπροστά από εμάς, και μας φυγάδευσαν χωρικοί από τα χωράφια. Αρκετοί που ήταν στα αυτοκίνητα μπροστά από εμάς σκοτώθηκαν και τους υπόλοιπους τους μετέφεραν οι χωρικοί στα νοσοκομεία κοντά στην Τύρο. Εμείς ξεφύγαμε για κλάσματα του δευτερολέπτου. Οι χωρικοί μας οδήγησαν μέσω αγροτικών δρόμων μέχρι που καταλήξαμε ξανά στον κεντρικό δρόμο. Συνεχίσαμε τη διαδρομή και κάθε λίγο κάτοικοι των χωριών πετάγονταν από τα σπίτια τους φωνάζοντάς μας γυρίστε πίσω, χτυπάνε με αεροπλάνα λίγο παραπάνω. Είπα στον άνδρα μου ότι θα συνεχίσουμε. "Η θα πεθάνουμε στο δρόμο ή θα πεθάνουμε αν δεν φύγουμε"».