Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Τζον ΜακΚέιν ήταν αιχμάλωτος πολέμου στο Βιετνάμ και είχε βασανιστεί από τους δεσμώτες του. Λογικό, λοιπόν, να εκφράζει την αντίθεσή του στον διορισμό της Τζίνα Χάσπελ στη CIA. Η κυρία ήταν επικεφαλής το 2002 μιας μυστικής φυλακής της CIA στην Ταϊλάνδη με βάναυσες ανακρίσεις, για να το πούμε κομψά.
Ο ΜακΚέιν δεν επείσθη από τις διαβεβαιώσεις της ενώπιον της αρμόδιας επιτροπής της Γερουσίας και το θέμα θα τελείωνε εκεί. Πλην, όμως, ο κυνισμός καραδοκεί.
«Δεν έχει σημασία τι λέει, ούτως ή άλλως πεθαίνει», σχολίασε σε κλειστή σύσκεψη η Κέλι Σάντλερ, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «The Hill» -ειδικεύεται στο ρεπορτάζ του Κογκρέσου- και δεν διέψευσε ο Λευκός Οίκος.
Ο 81χρονος γερουσιαστής είναι γνωστό ότι πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο. Η ειδική συνεργάτιδα του προέδρου Τραμπ τον έχει ήδη ξεγράψει, τον ίδιο και τα επιχειρήματά του έχει θάψει.
Μια άλλη «παρέα», που ξεσκέπασαν οι Γερμανοί ωραία, φέρεται να έπαιζε με τις ζωές καρκινοπαθών, δίνοντάς τους μικρότερη ποσότητα φαρμάκου απ’ αυτή που έπρεπε, ώστε να εμπορευτούν ό,τι προφανώς ΔΕΝ περίσσευε.
Κυκλοφορούν πολλοί χρονονόμοι εσχάτως, που με τον καρκίνο φτάνουν πάτο. Έψαξα φωτογραφίες της Σάντλερ και των εννέα ατόμων που συνελήφθησαν από τη Διεύθυνση Οικονομικής Αστυνομίας για την υπόθεση της παράνομης διακίνησης φαρμακευτικών σκευασμάτων υψηλού κόστους. Ήθελα πρόσωπο, να σκανάρω μάτια. Τίποτα, η μελέτη κομμάτια. Πέρασα από όλη την γκάμα του θυμού, μα χαμήλωσαν τα ντεσιμπέλ. Βλέποντάς τους ευχήθηκα να είναι αθώοι, να ανήκουν ακόμα στο ανθρώπινο σόι.
Αλλιώς, μόνο λυπάμαι. Δεν αντέχω καν να φοβάμαι τα σκοτάδια που βγαίνουν τόσο αβίαστα στο φως.
Λυπάμαι, που καταλύεται της σιδερένιας νομοτέλειας ο δεσμός. Λυπάμαι, που δεν βλέπουν το νήμα και σκαλώνουν στο «ποίημα». Λυπάμαι, που τόσο εύκολα ξεχνάμε. Ποια άταφη μνήμη μάς συνέχει, που επιστροφή δεν έχει.
