Τα βράδια, αφού τελειώσει το δείπνο και τακτοποιηθούν όλα τα σχετικά, δεν υπάρχει τίποτε πιο ευχάριστο για μας τα παιδιά απ' το να καθόμαστε γύρω απ' τη φωτιά και ν' ακούμε τον Πατέρα να μας λέει ιστορίες.

Μπορεί να πείτε ότι αυτό είναι βλακώδες ή παλιομοδίτικο, τη στιγμή που υπάρχουν τόσα σύγχρονα είδη ψυχαγωγίας. Αν το πείτε, συγχωρέστε με, μα θα γελάσω συγκαταβατικά.

Είμαι δεκαοκτώ χρονών και, ως επί το πλείστον, έχω αφήσει τις παιδιάστικες βλακείες πίσω μου. Αλλά ο Πατέρας είναι ρήτορας κι η φωνή του υφαίνει μάγια που με δένουν ακόμη, και για να είμαι ειλικρινής, μ' αρέσει αυτό. Παρ' όλο που κερδίσαμε τον Πόλεμο χάσαμε πολλά κατά τη διαδικασία και ο κόσμος έγινε σκληρός κι αιμοβόρος. Σκοπεύω να παραμείνω νέος όσο πιο πολύ μπορώ.

«Πες μας για την τελική μάχη», λένε συνήθως τα παιδιά κι αυτήν την ιστορία λέει κατά κανόνα. Η ιστορία είναι τρομακτική, παρ' όλο που ξέρουμε ότι όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν, αλλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια ανατριχίλα λίγο πριν πέσεις για ύπνο.

Ο Πατέρας παίρνει τη μπύρα του, πίνει μια γουλιά αργά, μετά πετάει με το δάχτυλο τον αφρό που έχει μείνει στο μουστάκι του. Αυτό είναι το σινιάλο ότι πρόκειται ν' αρχίσει.

«Ο πόλεμος είναι κόλαση κι αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ», λέει και τα δύο μικρότερα χαχανίζουν, γιατί αν αυτά είχαν προφέρει αυτή τη λέξη, θα τους έπλεναν το στόμα με σαπούνι.

«Ο πόλεμος είναι κόλαση, πάντα ήταν, κι ο μόνος λόγος που σας λέω αυτήν την ιστορία είναι επειδή δε θέλω να το ξεχάσετε ποτέ. Δώσαμε την τελική μάχη του τελευταίου πολέμου και πολλοί άντρες πέθαναν για να την κερδίσουμε. Και τώρα που όλα έχουν τελειώσει θέλω να το θυμάστε πάντα αυτό. Αν πέθαναν αυτοί ήταν για να ζήσετε εσείς. Και για να μη χρειαστεί ποτέ, μα ποτέ, να πολεμήσετε ξανά.

»Πρώτα-πρώτα, ξεχάστε κάθε ιδέα πως υπάρχει κάτι το ευγενικό ή ωραίο στη μάχη. Δεν υπάρχει! Πρόκειται για ένα μύθο που κράτησε πολύ και που μάλλον έχει τις ρίζες του στην προϊστορία, όταν ο πόλεμος σήμαινε μάχη σώμα με σώμα μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς καθώς ο άντρας υπερασπιζόταν το σπίτι απ' τον ξένο. Εκείνες οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι εκείνο που ήταν καλό για το άτομο μπορεί να σημαίνει θάνατο για μια πολιτισμένη κοινότητα. Δε σήμανε θάνατο για κείνους;»

Τα μεγάλα σοβαρά μάτια του Πατέρα περιεργάζονταν τον κύκλο των ακροατών, αλλά κανείς δεν τολμά να τον κοιτάξει. Για κάποιο λόγο νοιώθουμε ένοχοι, παρ' όλο που οι περισσότεροι έχουμε γεννηθεί μετά τον Πόλεμο.

«Κερδίσαμε τον Πόλεμο, αλλά δε θα τον έχουμε κερδίσει αληθινά αν δεν πάρουμε ένα μάθημα απ' αυτόν. Μπορεί το Εσχατο Οπλο να το είχε ανακαλύψει η άλλη μεριά, και, αν είχε γίνει αυτό, νεκροί κι εξαφανισμένοι θα ήμασταν τώρα εμείς, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσετε ποτέ. Εκείνο που έσωσε τον πολιτισμό μας και κατέστρεψε το δικό τους ήταν ένα καπρίτσιο της ιστορίας. Αν αυτό το τυχαίο συμβάν είχε κάποιο νόημα για εμάς είναι ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Δεν είμαστε θεοί και δεν είμαστε τέλειοι. Και πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πόλεμο ως τρόπο επίλυσης των διαφορών μεταξύ ανθρώπων. Ημουν εκεί και βοήθησα και ξέρω για ποιο πράγμα μιλάω».

Μετά απ' αυτό έρχεται η στιγμή που όλοι περιμένουμε κρατώντας την ανάσα μας.

«Ιδού», λέει ο Πατέρας καθώς σηκώνεται κι απλώνει το χέρι ψηλά στον τοίχο. «Αυτό είναι το όπλο που βρέχει θάνατο από μακριά και είναι το Εσχατο Οπλο».

Ο Πατέρας κρατά το τόξο πάνω απ' το κεφάλι του και, στην αναλαμπή της φωτιάς, μοιάζει με φιγούρα βγαλμένη από κάποιο δράμα, έτσι όπως η σκιά του εκτείνεται πάνω στον τοίχο σ' όλο το πλάτος της σπηλιάς. Ακόμη και το μικρότερο μωρό σταματάει να ξύνει τις ψείρες του κάτω από τα γούνινα σκεπάσματά του και παρακολουθεί με το στόμα ορθάνοιχτο.

«Ο άνθρωπος με το ρόπαλο ή το πέτρινο μαχαίρι ή το ακόντιο δε μπορεί να σταθεί κόντρα στο τόξο. Κερδίσαμε τον Πόλεμο, αλλά πρέπει από δω και πέρα να χρησιμοποιούμε το όπλο αυτό μόνο για ειρηνικούς σκοπούς, για να σκοτώνουμε τις έλκεις και τα μαμούθ. Αυτό είναι το μέλλον μας».

Χαμογελάει καθώς ξανακρεμάει προσεκτικά το τόξο στη θέση του.

«Ο πόλεμος έχει γίνει τρομακτικό πράγμα. Η εποχή της αιώνιας ειρήνης έχει αρχίσει».