Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να μελετήσει τις πολιτικές άλλων χωρών ή προηγούμενων κυβερνήσεων για να συνειδητοποιήσει ότι η αύξηση των φορολογικών συντελεστών -και μάλιστα σε εξωφρενικά επίπεδα- οδηγεί στα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, δηλαδή στη συρρίκνωση των φορολογικών εσόδων. Αρκεί να εμβαθύνει στα αποτελέσματα της δικής της πολιτικής για τον υπολογισμό των ασφαλιστικών εισφορών των αυτοαπασχολούμενων.
Αυτή η πολιτική είχε ουσιαστικά δύο σκέλη: Το πρώτο σκέλος αφορούσε την κατακόρυφη μείωση των εισφορών για περίπου το 80% των ασφαλισμένων. Αυτή η μείωση ήταν αποτέλεσμα της σύνδεσης των εισφορών με το εισόδημα, καθώς οι πολλοί που δήλωναν τα λίγα (σε αρκετές περιπτώσεις και λόγω φοροδιαφυγής) βρέθηκαν να πληρώνουν το ελάχιστο όριο των 168 ευρώ από 250-300 ευρώ που κατέβαλλαν μέχρι και το 2016. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η αύξηση της εισπραξιμότητας. Ενώ το 2016 ήταν συνεπείς οι μισοί, το 2017 ο συντελεστής συμμόρφωσης αυξήθηκε για τους πολλούς ακόμη και πάνω από 10 ποσοστιαίες μονάδες. Το αντίθετο συνέβη για τους φορολογούμενους με τα υψηλά εισοδήματα, οι οποίοι άφησαν χρέη είτε αναζήτησαν τρόπους «διαφυγής» μέσα από τη μεταφορά έδρας, τη μετατροπή της νομικής μορφής κ.λπ.
Το προφανές δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό: Όταν ο συντελεστής υπολογισμού του φόρου ανέρχεται στο 53%-55% για το τμήμα του εισοδήματος άνω των 40.000 ευρώ, χωρίς να συνυπολογίζονται οι ασφαλιστικές εισφορές εργοδότη και εργαζόμενου, είναι προφανές ότι σε βάθος χρόνου 2-3 ετών οι φορολογούμενοι που θα δηλώνουν τέτοια ποσά θα αντιμετωπίζονται ως είδος υπό εξαφάνιση. Ποιο το κίνητρο του εργοδότη και του εργαζόμενου να δηλώσουν τέτοια ποσά όταν γνωρίζουν ότι τα δύο τρίτα θα καταλήξουν στην εφορία και στον ΕΦΚΑ;
Ποιος ελεύθερος επαγγελματίας θα δηλώνει τα πραγματικά του εισοδήματα όταν μόνο για τις ασφαλιστικές εισφορές θα πρέπει να πληρώνει έως και το ένα τρίτο του εισοδήματός του;
Υπάρχουν πεδία της φορολογικής νομοθεσίας στα οποία η κυβέρνηση μπορεί να πειραματιστεί προκειμένου να πειστεί για το αυτονόητο. Η κατάλληλη ώρα είναι τώρα, που, όπως φαίνεται από την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού, υπάρχουν τα δημοσιονομικά περιθώρια.
