Το 2017, η τιμή των ηλιακών συλλεκτών υψηλής απόδοσης μειώθηκε από 72 σε 45 σεντς του δολαρίου ανά βατ, αντιπροσωπεύοντας μείωση 37%.
Η πτώση της τιμής επηρεάστηκε από διάφορους παράγοντες, μεταξύ των οποίων η ζήτηση για υψηλότερη ηλιακή απόδοση στις ΗΠΑ, ώστε να αντισταθμιστεί η υψηλότερη από την μέση κατανάλωση ενέργειας του μέσου Αμερικανού πολίτη, καθώς και οι κινεζικές κρατικές επενδύσεις και επιδοτήσεις στην παραγωγή ηλιακών συλλεκτών υψηλής απόδοσης. Η πτώση είναι επίσης αποτέλεσμα τεχνολογικής αλλαγής, καθώς η βιομηχανία μεταβαίνει από τα πολυκρυσταλλικά φωτοβολταϊκά σε μονοκρυσταλλικά, τα οποία είναι τουλάχιστον 10% πιο αποδοτικά, ενώ μόνο 6% πιο ακριβά.
Η κύρια διαφορά μεταξύ των μονοκρυσταλλικών και πολυκρυσταλλικών ηλιακών πάνελ, είναι η δομή με την οποία σχηματίζεται το πυρίτιο μέσα στο πλαίσιο. Στους μονοκρυσταλλικούς ηλιακούς συλλέκτες, το πυρίτιο σχηματίζεται σε ράβδους, και στη συνέχεια κόβεται σε πλακίδια, ενώ οι πολυκρυσταλλικοί ηλιακοί συλλέκτες τήκονται μαζί για να σχηματίσουν λεπτά πλακίδια. Η διαδικασία δημιουργίας μονοκρυσταλλικών ηλιακών συλλεκτών επινοήθηκε το 1918. Ως αποτέλεσμα, οι πρώτοι ηλιακοί συλλέκτες είχαν μονοκρυσταλλικό σχεδιασμό. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της ερευνητικής «έκρηξης» για την ηλιακή ενέργεια κατά τη διάρκεια της κρίσης πετρελαίου τη δεκαετία του 1970, ένας ερευνητής της Exxon ανακάλυψε ότι τα πολυκρυσταλλικά πάνελ μπορούσαν να κατασκευαστούν πιο φτηνά.
Ωστόσο, η φτηνή κατασκευή των πολυκρυσταλλικών φωτοβολταϊκών συνοδεύεται από δευτερεύοντα κόστη. Οι αναλυτές προβλέπουν ότι ίσως και φέτος τα μονοκρυσταλλικά φωτοβολταϊκά θα αποτελέσουν την πλειοψηφία των ηλιακών συλλεκτών που κατασκευάζονται παγκοσμίως.
