Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Το Αιγαίο αποτελεί τον σημαντικότερο θαλάσσιο κόμβο της ευρασιατικής ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά - Νότου... Έχει μια πρώτης τάξεως στρατηγική σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και για τις παράκτιες χώρες του Εύξεινου Πόντου και για όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού και εμπορικού κόμβου... Η Κύπρος, που κατέχει παγκοσμίως κεντρική (γεωστρατηγική) θέση, βρίσκεται, μαζί με την Κρήτη, πάνω σε άξονα όπου τέμνονται (τεράστιας γεωοικονομικής και στρατηγικής σημασίας) θαλάσσιες οδοί... Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατό να έχει αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές, δεν μπορεί να δραστηριοποιηθεί στο διεθνές πεδίο... Ακόμα και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ανοιχτό ένα Κυπριακό Ζήτημα».
Αυτά έγραφε προ οκταετίας ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο «Το στρατηγικό βάθος - Η διεθνής θέση της Τουρκίας» (εκδόσεις «Ποιότητα», μτφρ. Ν. Ραπτόπουλου).
Ο Νταβούτογλου αποχαιρέτησε την εξουσία, με την «πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» έχασε με τη μία, μα αλλού είναι η ουσία. Από το παραπάνω απόσπασμα είναι φαεινότερο και από τον ήλιο ότι η Τουρκία ξέρει καλά τι διεκδικεί. Πλεονεκτήματα γεωστρατηγικά.
Ας μείνουμε σ’ αυτά. Δίχως φενάκες, συναισθηματισμούς και απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις. Το θέμα είναι τώρα τι λες, τι σχεδιάζεις και τι θες. Όχι, δεν εννοούμε «τουρκοφαγία» και άλλη γκροτέσκα ιδεολογία, που αναδύεται κάθε φορά που υπάρχει ένταση και «κίνδυνος ατυχήματος, το οποίο φυσικά θα προκαλέσει μεγάλες επιπλοκές», όπως προφήτευσε ο εν Αθήναις πρέσβης των ΗΠΑ στις 29 Ιανουαρίου.
Ούτε φυσικά πάει ο νους σε «λεβέντικα γιουρούσια», όπως παρερμηνεύτηκαν οι θέσεις του Παναγιώτη Κονδύλη στο επίμετρο όπου ανέλυε τις «Γεωπολιτικές και στρατιωτικές παραμέτρους ενός ελληνοτουρκικού πολέμου», στην ελληνική έκδοση της «Θεωρίας του Πολέμου».
Πάντως, ορισμένες από τις «πικρές» αλήθειες που κατέθεσε, έστω κι αν διατυπώνονται προ δύο δεκαετιών, αξίζουν προσοχής, χωρίς αγιοποιήσεις ή δαιμονοποιήσεις. Είναι θέμα γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών.
