Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αν υπάρχει κάτι στη ζωή μας που δεν τιθασεύεται, αυτό είναι η αέναη κίνηση του χρόνου. Το σήμερα γίνεται χθες εν ριπή οφθαλμού και το αύριο σήμερα και χθες. Κι εμείς παρασυρόμαστε, προς το τέρμα της πορείας μας, εκόντες άκοντες, παρακολουθούντες τα γεγονότα που περνούν από μπροστά μας. Το λέμε και μοίρα των θνητών.
Αυτό που η μια στιγμή παράτησε την άλλη και χειμώνας μπήκε στο κεφάλι. Έφυγε -πρόωρα, άδικα, αναπάντεχα ή πλήρης ημερών και έργων-, απεβίωσε, απεδήμησε, κατέληξε, εξεμέτρησε το ζην, έσβησε, πέρασε στην αιωνιότητα. Ελάχιστοι, λόγω θεσμικού πρωτοκόλλου, εκοιμήθησαν, λίγοι πέθαναν, πολλοί κίνησαν για το τελευταίο ταξίδι.
Αφήνω στην άκρη τις αγοραίες εκφράσεις ή τα τοπικά ιδιώματα και τα ποιητικά σώματα για «το κορμί αδειανό», που «μαυρίζει από τη μοίρα». Είναι τόσες οι λέξεις που κεντούμε για τη σιδερένια νομοτέλεια, στην οποία υπαγόμαστε. Όπως οι Ινουίτ, πιο γνωστοί σ’ εμάς ως Εσκιμώοι, που ζουν τις «49 αποχρώσεις του λευκού». Στη Γροιλανδία χρησιμοποιούν 49 λέξεις για να περιγράψουν το χιόνι και τον πάγο. Στη μοναχική πορεία, ίσως και να ‘ναι 50 οι λέξεις για το αναπόφευκτο. Γιατί τέτοιο εύρος γλωσσικής επιλογής;
Αντιγυρίζει ο ποιητής: «Γιατί γιατί γιατί γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος». Ο θάνατος και η είδηση ενός θανάτου. Το αμετάκλητο δύσβατο και το μεταφορικό, το οριστικό και το επιλεγμένο γλωσσικό. Έμμεσος πλην σαφής κωδικός, που δεν αλλάζει το πραγματικό. Τέλος ιστορίας για έναν άνθρωπο και τον κόσμο στον οποίο έζησε.
Είναι πολλές οι ιστορίες, αλλά μία η αυθόρμητη αντίδραση, όταν σκάει, χωρίς προειδοποίηση. Από άλλο χέρι ή παθολογικών αιτίων καρτέρι. «Μη σου τύχει!»
Στο έλεος της τύχης, ελαφριοί σαν πούπουλο, ανυπεράσπιστοι στο εκκρεμές ενός πελώριου ρολογιού, ακόμη κι αν έχουμε συμφιλιωθεί με τον «μεγάλο ύπνο». Απροστάτευτοι, μα κάποιοι ξεδιάντροποι με τον θάνατο του άλλου, τον πόνο των άλλων.
