Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πρώην υπουργός Εξωτερικών, ο Ντέιβιντ, ο μεγαλύτερος από τους Μίλιμπαντ, ο οποίος ήταν το φαβορί για την ηγεσία των Εργατικών το 2010, ηττήθηκε προς γενική κατάπληξη από τον μικρότερο αδελφό του Εντ, που εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής το 2005 και υπηρέτησε στο Υπουργικό Συμβούλιο από το 2007 έως το 2010 υπό τον Γκόρντον Μπράουν.
Μικρή, αλλά όχι ασήμαντη λεπτομέρεια: Αμφότεροι οφείλουν πολιτικά πολλά στον πατέρα τους.
Το 2013 ο Ντέιβιντ, που για καιρό θεωρούνταν ένας από τους πιο λαμπρούς αστέρες του Εργατικού Κόμματος, ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την πολιτική, για να ηγηθεί μιας ΜΚΟ στις ΗΠΑ. Δύο χρόνια μετά, ο «κόκκινος Εντ» έστειλε χαιρετίσματα στην εξουσία, όταν ο Κάμερον κέρδισε δεύτερη -και φαρμακερή για τον ίδιο και τη χώρα- θητεία.
Ο άνθρωπος που θα γινόταν πρωθυπουργός συχνά γινόταν στόχος, όχι μόνο για την ομοιότητά του με καρτούν, αλλά και για την αδεξιότητά του, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που έκαναν λόγο για έλλειψη χαρίσματος και πολιτικού αναστήματος.
Πλούσια ήταν η αδελφοκτόνος μάχη, που άφησε τα ίχνη της στην οικογένεια, παρά τη βρετανική ευγένεια. Ο «μεγάλος», βέβαια, προτού κουνήσει το μαντίλι σε πολιτική και Βρετανία, είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα έχει θέση στην ηγετική ομάδα, «διότι η παρουσία μου εκεί θα προκαλεί συνεχώς την υπόνοια ότι βρισκόμαστε σε μόνιμη αντιπαράθεση. Ό,τι άλλο έχω να πω στον αδελφό μου, θα του το πω ιδιωτικά».
Το κόμμα, έτσι, απέφυγε το σαιξπηρικό δράμα, αν και δεν γλίτωσε το εκλογικό κλάμα.
Στο «γαλάζιο κάστρο» υπάρχει... πράγμα, μετά του προέδρου το «διάταγμα». Αν και είναι πολλές οι διαφορές με τις αδερφοφάδες των Βρετανών, ισχύει κάτι παραπλήσιο με τις οικογένειες του Τολστόι. Όλες οι ευτυχισμένες πολιτικές οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε άλλη, όμως, δοκιμάζεται με τον δικό της τρόπο.
Ο Μίλιμπαντ είχε το προνόμιο να αποκλείσει μόνος του τον εαυτό του. Η «Μ» είχε αρχίσει να το κάνει, αλλά ο «Μ» την πρόλαβε και η συνέχεια δεν θα δοθεί στο ψυχολογικό ντιβάνι.
