Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεξιοί λαϊκιστές και αυτονομιστές βάλλουν κατά του εγχειρήματος που λέγεται Ευρώπη... Στην πραγματικότητα η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης. Και τα παλιά προβλήματα υπάρχουν ακόμη - αιτίες και συμπτώματα της ευρωπαϊκής κρίσης συγχρόνως. Με την οικονομία σε ανάπτυξη, οι νέοι στις χώρες της νότιας Ευρώπης παραμένουν άνεργοι... Τα κρατικά χρέη διατηρούνται. Γερμανοί και Γάλλοι οικονομολόγοι προειδοποίησαν ότι μια νέα κρίση... θα μπορούσε την Ευρωζώνη να κλονίσει».
Η εβδομαδιαία εφημερίδα του Αμβούργου Die Zeit βλέπει το γκρίζο, αλλά αισιοδοξεί και λίγο. «Τα πράγματα έχουν οξυνθεί τόσο πολύ, ώστε μετά από χρόνια χωρίς διάλογο και δίχως λήψη αποφάσεων κάτι θα συμβεί».
Τι καλό μπορεί να έρθει, όταν αυτό που ενώνει είναι μόνο η τσέπη; Μια οικονομική ένωση, κι αυτή λειψή, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα κινούνται γύρω από το χρήμα και το αστείο είναι ότι εκπλήσσονται κάποιοι με των αυτονομιών το ποίημα.
Ακόμη κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς το απλουστευτικό ότι για τα λεφτά τα κάνουν όλα οι περιφέρειες που θέλουν να κόψουν το νήμα, το ίδιο δεν συμβαίνει και στο μεγάλο σχήμα; Οι πλούσιες χώρες δεν θέλουν να χρηματοδοτούν τις φτωχές. Τον τόνο δίνει η Γερμανία που έχει αλλεργία στη μετατροπή της Ευρωζώνης σε ένωση αναδιανομής πόρων. «Κι αυτό επειδή ξέρει ότι τα λάθος κίνητρα δεν οδηγούν σε επιτυχία, όπως βλέπει ο καθένας στην Ιταλία, όπου μετά από 150 χρόνια αναδιανομής πόρων η ψαλίδα μεταξύ Βορρά και Νότου δεν περιορίστηκε.» Σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική, ο Γκαριμπάλντι ηττήθηκε. Το Βερολίνο με το ευρώ επιβλήθηκε και τη γεωπολιτική αρνήθηκε. Ο Σόιμπλε στην τελευταία του συνέντευξη από τo υπουργείο Οικονομικών καν δεν προσποιήθηκε.
Αυτό που ενώνει, ο οικονομικός χώρος, αυτό και χωρίζει το ευρωπαϊκό σαλόνι. Από το 2005, με την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος, κυοφορούνταν το νέο zeitgeist, αλλά οι τεχνοκράτες το σουπερμάρκετ ήξεραν, το σουπερμάρκετ εμπιστεύονταν, με τα περί συνοχής μπερδεύονταν.
