Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πώς να συμμαζέψεις σε λίγες λέξεις την ασυμμάζευτη ιστορία; Σιωπή βγαίνει από τους ήχους και διασκορπίζεται σ’ ένα κρεσέντο μελαγχολίας. Πέφτει, πέφτει ο λόγος, χαράσσοντας με την κίνησή του μίαν πνιγηρή ατμόσφαιρα.
Δεν θέλω να μιλήσω για τον κατήφορο της πανουργίας, την υπολογισμένη πονηριά, τους φανφαρόνους φυγόμαχους.
Δεν θέλω να μιλήσω για την επίδειξη της υποκριτικής τεχνικής, την ειρωνεία και τον σαρκασμό στην ερμηνεία.
Δεν θέλω να μιλήσω για τις υπεκφυγές, τα ακούραστα γλωσσικά παιχνίδια και την απογείωση μιας βατραχομυομαχίας.
Δεν θέλω να μιλήσω για υποβολείς «εξωγήινους στο Λυκαβηττό», για «τα συμφέροντα μιας ασήμαντης ομάδας που νομίζω είναι ψυχασθένεια» ή για το άλλο κορυφαίο «να αλλάζει ο άνθρωπος τη φύση του είναι ανώμαλα πράγματα».
Δεν θέλω να μιλήσω για τον θάνατο του «παγκόσμιου προαγωγού» (σ.σ.: του εκδότη του περιοδικού «Playboy»), ούτε για τους νόμους στην ΕΣΣΔ της δεκαετίας του ‘20 και του ‘30, ή τη Βραζιλία «την κατεξοχήν χώρα των εγχειρήσεων αλλαγής φύλου».
Δεν θέλω να μιλήσω για την κραυγή «είσθε άθεοι» ή για τα μικροπολιτικά παιχνίδια με τη δεδηλωμένη ή την ειμαρμένη, γιατί σε θλίψη μου βγαίνει.
Δεν θέλω να μιλήσω για τις νομοτεχνικές ακροβασίες, τις δεύτερες σκέψεις και τις προβατόσχημες προθέσεις, τα διαπιστευτήρια σε εκλογικά ακροατήρια και τα χλομά πολιτικά αισθητήρια.
Δεν θέλω να μιλήσω για την έλλειψη ενημέρωσης τούτες τις ημέρες που άλλοι άνοιγαν και άλλοι έκρυβαν τα φύλλα τους για το φύλο.
Δεν θέλω να μιλήσω καν για την υποκρισία όσων αποδεκατίζουν τον δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο και αφήνουν τα σπουδαιότερα του νόμου: τη δίκαιη κρίση και το έλεος.
Δεν θέλω να μιλήσω για πολλά, γιατί τούτη η ανθρωποφαγία μου φέρνει μελαγχολία.
Aς μιλήσει εκείνος που μπορεί να ζητήσει και να πετύχει τον νομικό επαναπροσδιορισμό του φύλου του, δηλαδή να δηλώνει και να είναι αυτό που αισθάνεται, χωρίς να υφίσταται ακρωτηριασμό. Χωρίς ενοχή, φόβο, απειλή. Υπάρχει και δεν θα πάψει να υπάρχει όσες κι αν είναι οι αντιδράσεις.
