Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Σε μία χώρα στην οποία σε ποσοστό 80% οι ψηφοφόροι αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώοι», πόση επιρροή έχουν τα άκρα; Ολοένα και μεγαλύτερη, αν κοιτάξει κανείς την πορεία του AfD. Στη Γερμανία της σταθερότητας και των «βαρετών» αντιπαραθέσεων, η άνοδος του κόμματος που πρωτοπαρουσιάστηκε ως μια ευρωσκεπτικιστική δύναμη, αλλά δεν άργησε να δείξει το ακροδεξιό του πρόσωπο προβληματίζει. Πώς όμως εξηγείται;
Η γερμανική οικονομία ανθεί, η ανεργία κυμαίνεται στα χαμηλότερα επίπεδα όλων των εποχών και η ενσωμάτωση των προσφύγων επιτυγχάνεται καλύτερα από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο μέλος της Ένωσης. Αυτή την εικόνα δίνουν τα δεδομένα για το σύνολο της χώρας. Δεν υπάρχει, όμως, μόνο μία Γερμανία. Στις επίμονες αποκλίσεις μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας, τα τελευταία χρόνια, έχει προστεθεί και το χάσμα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο.
Ο άλλοτε κραταιός Βορράς, με τα χαλυβουργεία, τα ανθρακωρυχεία και τη ναυτιλία σε πλήρη άνθηση, βλέπει πλέον την πλάτη του Νότου, που έχει επενδύσει στην τεχνολογία αιχμής. Σύμφωνα με στοιχεία του Economist, ο Βορράς εμφανίζει χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα (34.967 ευρώ έναντι 39.481 ευρώ του Νότου), 70% υψηλότερο αριθμό ανέργων (σε ίσο πληθυσμό), υπερδιπλάσιο χρέος (371 δισ. έναντι 170 δισ. ευρώ) και αισθητά πιο αδύναμες ετήσιες εξαγωγές (390,9 δισ. έναντι 558,8 δισ. ευρώ). Η ψαλίδα ανοίγει ακόμη περισσότερο στην ποιότητα της εκπαίδευσης, με τον Νότο να φιλοξενεί τα καλύτερα πανεπιστήμια, αλλά και να λαμβάνει υψηλότερες βαθμολογίες σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια κλίμακα.
Με λίγα λόγια, οι πολίτες σε Νότο και Δύση σπουδάζουν καλύτερα, βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά, αμείβονται περισσότερο από ό,τι σε Βορρά και Ανατολή. Αυτές οι δύο Γερμανίες έχουν διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικά αιτήματα και διαφορετική στάση στην κάλπη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι ανισότητες προσδιορίζονταν σε όλες τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις μέσα στις τρεις κορυφαίες ανησυχίες των πολιτών. Κανένας δεν μπορεί να το αγνοήσει αυτό: Ούτε οι νικητές Χριστιανοδημοκράτες, ούτε οι σε ελεύθερη πτώση Σοσιαλδημοκράτες, ούτε τα μικρότερα κόμματα που διεκδικούν ρόλο.
