Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Προσερχόμενος στη συνεδρίαση στο Ταλίν, ο επίτροπος που μας έχει συνηθίσει σε αργοπορημένες, μάλλον σκοπιμοθηρικές ομολογίες, όπως «το σκάνδαλο σχετικά με τις δημοκρατικές διαδικασίες», αναφέρθηκε στην επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη, τη μείωση της ανεργίας, την έξοδο από τη διαδικασία περί υπερβολικού ελλείμματος και κυρίως το πρώτο «θετικό» βήμα που έκανε η χώρα προς τις αγορές, για να επισημάνει ότι «η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο, προκειμένου να καταστεί χώρα ελκυστική και κανονική εντός της Ευρωζώνης».
Αμφιβολίες για την ελκυστικότητα δεν έχω, αλλά κανονική χώρα;
Πότε; Όταν «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη-μέλη, τον ΕΜΧΣ, τον ΕΜΣ ή το ΕΤΧΣ» σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς;
Πώς; Με το χρέος σ’ άλλο γαλαξία και υποθηκευμένη για 99 χρόνια τη δημόσια περιουσία;
«Χωρίς τον παραμικρό έλεγχο εκ μέρους ενός Κοινοβουλίου» να λαμβάνονται «αποφάσεις για το μέλλον ενός λαού, λεπτομερείς αποφάσεις στον τομέα των συντάξεων, της αγοράς εργασίας... κύριες λεπτομέρειες, από τις οποίες εξαρτάται η ζωή μιας χώρας»;
Περιμένοντας μια τον Γάλλο σωτήρα, μια τις γερμανικές εκλογές, μια να γυρίσουν τα φεγγάρια, μια να κερδίσουμε στα ζάρια;
Με πολιτικούς που δεν φυτρώνουν μεν, αλλά το αδιέξοδό μας ανακυκλώνουν, που «κουβαλούν πάντα μαζί τους το ίδιο δηλητήριο της αυλοδουλείας και της μικροπολιτικής» ή με «τη βλακεία, την εγωπάθεια, την μωρία και τη γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης», που έφερνε τον Σεφέρη, στα τέλη του 1945 «στην ανάγκη να ξεράσει», και δεν είμαι σίγουρη ότι πολλά έχουν αλλάξει;
Τίποτα κανονικό. «Σέρνουμε τα πόδια μας σαν τους κατάδικους που ζουν μ’ άλλους κατάδικους... με πρόσωπα που ανήκουν σ’ άλλους ή και σε κάτι που υποδύεται τους άλλους». («Το νεκρό καφενείο», Μάνος Ελευθερίου)
Τίποτα κανονικό. Μάλλον ζούμε εν λευκώ.
