Πρόσφατες μελέτες συσχετίζουν την εμφάνιση κακοήθων νεοπλασμάτων του γαστρεντερικού συστήματος (στομάχου, ήπατος, παγκρέατος, χοληδόχου κύστης και παχέος εντέρου) με την αυξημένη κατανάλωση λιπαρών τροφών και την αύξηση του σωματικού βάρους και ιδιαίτερα του υπερβολικού σπλαχνικού λίπους.
Όπως αναφέρουν οι επιστήμονες, οι μελέτες αυτές αποδεικνύουν ότι η παχυσαρκία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εμφάνιση καρκίνου, μιας που φαίνεται ότι η συσσώρευση υπερβολικής ποσότητας λίπους προκαλεί αύξηση των επιπέδων των ορμονών του φύλου (οιστρογόνων και τεστοστερόνης), καθώς και αυξητικών παραγόντων, οι οποίοι εμπλέκονται στην εμφάνιση καρκίνου.
Επιπλέον, όπως επισημαίνουν, τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα των παχύσαρκων ατόμων, είναι πολύ πιθανό να σχετίζονται με τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων και την ανάπτυξη κακοηθειών, παρόλο που ο ακριβής μηχανισμός δεν έχει αποδειχθεί. Όπως λένε, ακόμα και οι υπερβολικές ποσότητες της ορμόνης λεπτίνης, η οποία εκκρίνεται από τα λιποκύτταρα, φαίνεται να παρουσιάζουν αποπτωτική δράση, οδηγώντας πιθανώς σε καρκινογένεση. Ήδη διενεργούνται έρευνες σχετικά με τις αλλαγές στο μικροβίωμα του εντέρου, τη φλεγμονή και τις διαταραχές του μεταβολισμού που μπορεί να οδηγήσουν τα παχύσαρκα άτομα σε νόσηση από διάφορες μορφές καρκίνου.
Αναφερόμενοι στα δεδομένα των τελευταίων 25 ετών οι ερευνητές σημείωσαν ότι αυτά δείχνουν ευκρινώς ότι η παχυσαρκία αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες για περίπου το 14% των θανάτων από καρκίνο στους άνδρες και για έως το 20% των θανάτων από καρκίνο στις γυναίκες. Εκτιμάται ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο 1 στους 20 περιπτώσεις εμφάνισης καρκίνου σχετίζεται με υπέρβαρο ή παχυσαρκία. Ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το National Cancer Institute ανακοίνωσε για το 2016, στατιστικά δεδομένα από αναδρομικές μελέτες παρατήρησης, σύμφωνα με τα οποία, τα άτομα με παχυσαρκία είχαν σημαντικά μεγαλύτερα ποσοστά εμφάνισης κακοηθειών από αυτά με φυσιολογικό βάρος. Συγκεκριμένα, στους παχύσαρκους παρατηρήθηκε 10-20% μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης πολλαπλού μυελώματος, διπλάσια πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου ήπατος και νεφρού, 30% αυξημένη πιθανότητα καρκίνου εντέρου και 2-4 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου ενδομητρίου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, μεταξύ των ετών 1990-1995, υπολογίστηκε ότι στις ΗΠΑ χάθηκαν 1,9 εκατομμύρια και 3,4 εκατομμύρια ποιοτικά σταθμισμένων ετών ζωής για τους άνδρες και τις γυναίκες με παχυσαρκία. Αντίστοιχα, και η ποιότητα ζωής τους από πλευράς υγείας ήταν χαμηλότερη, συγκριτικά με τα άτομα που είχαν φυσιολογικό βάρος. Έπασχαν τόσο από μεταβολικά και καρδιαγγειακά νοσήματα (υπέρταση, υπερλιπιδαιμία, σακχαρώδη διαβήτη), όσο και από κατάθλιψη και μυοσκελετικά νοσήματα (π.χ. Οστεοαρθρίτιδα) που τους καθιστούσαν μη λειτουργικούς στην καθημερινότητά τους και την εργασία τους.
Επιπρόσθετα, διάφορες μεγάλης κλίμακας κλινικές μελέτες επιβεβαίωσαν ότι η παχυσαρκία συμβάλλει σημαντικά στην αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας, επιδεινώνοντας τη γενικότερη κλινική εικόνα και υγεία των ατόμων. Είναι κοινά αποδεκτό ότι η παχυσαρκία είναι νόσος που συνοδεύεται σχεδόν πάντα από συννοσηρότητες, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις αποδεικνύονται απειλητικές για τη ζωή των ασθενών.
Γενικά, έχει εξακριβωθεί μείωση τόσο των ποιοτικά σταθμισμένων ετών ζωής, όσο και των ετών ζωής. Για παράδειγμα,τα άτομα με υψηλό Δείκτη Μάζας Σώματος (≥35 kg/m2) θα χάσουν 9-13 έτη ζωής!
Οι ειδικοί τόνισαν ότι παρά τις σημαντικές συνέπειες της παχυσαρκίας, η απώλεια βάρους που επιτυγχάνεται μέσω μιας ποικιλίας μεθόδων μπορεί να προκαλέσει σημαντική μείωση του κινδύνου πολλών συναφών συννοσηροτήτων.
Αναφορικά με την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας στην Ελλάδα, οι ειδικοί συστήνουν στους υπέρβαρους και παχύσαρκους να απευθυνθούν στο γιατρό τους, ο οποίος θα τους υποδείξει τον κατάλληλο τρόπο (δίαιτα, άσκηση και φαρμακευτική αγωγή), όχι μόνο για την απώλεια σωματικού βάρους, αλλά και για τη διατήρησή του σε φυσιολογικά επίπεδα στο μέλλον.
Αξίζει δε να αναφερθεί ότι είναι πλέον διαθέσιμη και στη χώρα μας φαρμακευτική αγωγή που οδηγεί σε έως και 4 φορές μεγαλύτερη απώλεια βάρους, ως συμπλήρωμα μιας δίαιτας μειωμένων θερμίδων και σωματικής άσκησης, σε σύγκριση με την απώλεια βάρους που επιτυγχάνεται μόνο με τη δίαιτα και άθληση. Ενώ στην Αμερική η συγκεκριμένη θεραπεία της παχυσαρκίας έχει περισσότερο από δυόμισι χρόνια κυκλοφορίας και περισσότερο από 1,4 εκατ. ασθενείς.
