Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το πλήρωμα ακούει σιωπηλό. Δίχως να καταλαβαίνει λέξη από τα νομικίστικα, ώσπου ο αφηγητής πλέκει το φάδι στης κρίσης το στημόνι. «Άλλοι τρώνε τις πατάτες κι άλλοι το κρέας».
Ναι, αλλά όταν εργάζεσαι χωρίς αμοιβή, ξέχνα τις πατάτες, ξέχνα το τσαρδί. Είναι επιστροφή «σε μια φεουδαλική κατάσταση, στην οποία ένα μέρος της εργασίας οφείλεται προκαταβολικά στον αφέντη. Πρόκειται για εργασία σε συνθήκες δουλείας».
Σε δουλειά να βρισκόμαστε, με της Δικαιοσύνης τον ιστό να ψαχνόμαστε. Σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, «όταν ένας εργοδότης δεν καταβάλλει τις δεδουλευμένες αποδοχές σε έναν μισθωτό, έστω και μακροχρόνια -μάλλον το “ακόμη” ταιριάζει πιο πολύ με το “κανόνι”- αυτή η ενέργεια από μόνη της δεν αρκεί να θεμελιώσει την έννοια της βλαπτικής μεταβολής των όρων της σύμβασης εργασίας, αν δεν συνδέεται και με την πρόθεση του εργοδότη να εξαναγκάσει αυτόν σε παραίτηση, προκειμένου να αποφύγει την καταβολή της αποζημίωσης απόλυσης».
Άντε να αποδείξεις το δόλο, τρέχα, απλήρωτε, να ζητήσεις αποζημίωση ή να αξιώσεις την τήρηση των όρων της σύμβασης και να εξακολουθήσεις την παροχή της εργασίας με το πριν τη μεταβολή περιεχόμενο και σε περίπτωση μη αποδοχής να ζητήσεις τα νόμιμα.
Γι’ αυτό σας λέω, θα μας τρελάνουν τα ενδεχόμενα. Η μυθοπλασία του Μίμη Ανδρουλάκη αποκαλύπτει τα φαινόμενα. «Αλλού οι πατάτες και ο καπνός κι αλλού το κρέας. Άλλοι τρώνε τις πατάτες κι άλλοι το κρέας. Εδώ το λένε “κλέφτικο” κι είναι το πιο νόστιμο».
Στην Κρήτη το λένε κλέφτικο ή κλεψιμαίικο, και δεν μπορώ να διαβεβαιώσω για τη νοστιμιά του, αλλά ξέρω πώς ψήνεται κάτω από τη γη, για να μη φαίνεται η κλεψιά του.
Κάπως έτσι κρύβεται ο μεζές μέσα σε διατάξεις και μένουν οι πατάτες για τους εργαζόμενους, που τους κόβεται κάθε όρεξη με τις «τοξικές» εργασιακές σχέσεις.
