Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Ήταν ξημερώματα της 27ης Ιουνίου 2015, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε έκτακτο διάγγελμα ανακοίνωνε την απόφαση για διενέργεια δημοψηφίσματος και καλούσε τους πολίτες να πουν το «μεγάλο όχι». Τα όσα δραματικά ζήσαμε πριν από δύο χρόνια θυμήθηκε ο Βόλφγκανγκ Μινχάου των Financial Times, σε μια προσπάθεια να υπερασπιστεί το «no deal is better than a bad deal» (η μη συμφωνία είναι καλύτερη από την κακή συμφωνία) της Bρετανίδας πρωθυπουργού Τερέζα Μέι. Εκτιμώντας πως η ελληνική εμπειρία είναι αποκαλυπτική της τροπής που ενδέχεται να λάβουν οι διαπραγματεύσεις Λονδίνου - Βρυξελλών, σχολιάζει πως τότε η Αθήνα, από τη στιγμή που δεν εξασφάλισε καλή συμφωνία, θα έπρεπε να επιλέξει τη ρήξη και να ακολουθήσει το περιβόητο «Σχέδιο Β» του Γιάνη Βαρουφάκη.
Συστήνει λοιπόν στο Λονδίνο ρήξη, με μία σύγκριση η οποία, αν και άκρως ενδιαφέρουσα, είναι μάλλον ατυχής. Γιατί ο πολύπειρος αρθρογράφος μπορεί να έχει δίκιο στην αυστηρή κριτική του για τις Βρυξέλλες, αλλά ξεχνάει βασικά στοιχεία του ελληνικού δράματος. Την πολύμηνη αδράνεια της ελληνικής κυβέρνησης, την αλλοπρόσαλλη στρατηγική στις συναντήσεις εντός και εκτός Eurogroup και τελικά την απόφαση να ρίξει το μπαλάκι στους πολίτες με ένα δημοψήφισμα - παρωδία, που καθόλου δεν θύμιζε τις συνθήκες του βρετανικού.
Ήταν η Αθήνα και όχι οι Βρυξέλλες που επέλεξε την τακτική αυτή, η οποία οδηγούσε αναπόφευκτα σε δύο δρόμους: σε μετωπική σύγκρουση και έξοδο από το ευρώ ή σε συμφωνία χειρότερη από εκείνη που απορρίψαμε. Επελέγη ο δεύτερος. Γιατί ο πρώτος σήμαινε πέραν της πολιτικής απομόνωσης, υποτίμηση τουλάχιστον 50% όλων των περιουσιακών στοιχείων, κούρεμα καταθέσεων, απαγορευτικό κόστος των εισαγόμενων φαρμάκων, καυσίμων και άλλων προϊόντων, υπερδιπλασιασμό των χρεών, εκτίναξη του πληθωρισμού και των επιτοκίων. Εγγυόταν, όπως είχε δηλώσει το 2012 ο Γιάννης Δραγασάκης, «συνέχιση της άγριας λιτότητας με άλλα μέσα».
Για τη Βρετανία, μία μεγάλη οικονομία και ισχυρή εξαγωγική δύναμη με το δικό της νόμισμα, η επιλογή της ρήξης δεν θα επέφερε τίποτα από τα παραπάνω. Η απώλεια πρόσβασης στην ενιαία αγορά και η απουσία μιας εμπορικής συμφωνίας με την Ε.Ε. θα στοίχιζε σε εξαγωγικές επιχειρήσεις και τράπεζες, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα σήμαινε «ξαφνικό θάνατο», όπως στη δική μας περίπτωση. Γι’ αυτό και ο κ. Μινχάου έχει την πολυτέλεια να λέει «τολμήστε αυτό που δεν τόλμησε η Αθήνα».
