Οι 100 πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ απασχολούν τον σημερινό γερμανικό Τύπο, με την εφημερίδα Tagesspiegel να αναγράφει τα εξής:

«Έτσι δεν θα έρθει η βιώσιμη αλλαγή της Αμερικής. Όποιος ρωτήσει σήμερα τι κατάφερε ο Τραμπ και τι (έργο) θα αφήσει, βρίσκει μόνο μια αξιοσημείωτη επιτυχία: έναν νέο συντηρητικό δικαστή στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ο Νιλ Γκόρσιτς θα δικάζει και σε 30 χρόνια ακόμη, όταν ο Τραμπ θα αποτελεί πια κομμάτι της ιστορίας. Ίσως όμως, ο Τραμπ να μαθαίνει από τα λάθη του. Στο κάτω κάτω ήταν μόλις 100 από τις περίπου 1.460 ημέρες μιας τετραετούς θητείας».

Για το ίδιο θέμα, η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt σημειώνει: «Μετά από 100 ημέρες και με ποσοστό 44% ο Τραμπ είναι ο λιγότερο δημοφιλής Αμερικανός πρόεδρος των τελευταίων 50 περίπου ετών. Εν τέλει μένει η διαπίστωση που προέκυψε και από τον προεκλογικό αγώνα ότι δεν πρέπει κανείς να μετράει την κάθε του λέξη, αλλά σίγουρα πρέπει να τον παίρνει στα σοβαρά. Αυτό όμως, δεν είναι ιδιαίτερα καθησυχαστικό. Ως υποψήφιος μπορούσε να απειλήσει με εμπορικό πόλεμο και πολλοί απλά αδιαφορούσαν. Όταν όμως, σήμερα ως πρόεδρος, ο Τραμπ απειλεί την Β. Κορέα στρατιωτικά και εμπορικούς εταίρους, όπως τη Γερμανία και την Κίνα, με κυρώσεις, τότε ο υπόλοιπος κόσμος τρομάζει».

Αρχίζουν να κατανοούν τη σημασία του Brexit

Εν όψει της Συνόδου Κορυφής του ερχόμενου Σαββάτου για το ζήτημα του Brexit, η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung επισημαίνει: «Το ότι δημιουργούνται αμφιβολίες για το πώς θα εξελιχθεί αυτή η απόφαση, όσο πλησιάζει το ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων, δεν αλλάζει την ίδια την απόφαση. Τουλάχιστον πολλοί πολιτικοί στο Λονδίνο φαίνεται ότι αρχίζουν να κατανοούν τη σημασία και την πολυπλοκότητα του Brexit. Αυτή η διαπίστωση θα πρέπει να είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους η πρωθυπουργός Μέι εξήγγειλε πρόωρες εκλογές.

»Βγαίνοντας ενισχυμένη από τις εκλογές με μια πιθανή νίκη, Θα μπορούσε να περάσει εσωπολιτικά πιο εύκολα πιθανούς συμβιβασμούς. Διότι η Γερμανίδα καγκελάριος κατέστησε σαφές την Πέμπτη στη Βουλή, ότι οι βρετανικές επιθυμίες δεν είναι πια μέτρο για εκείνη. Από εδώ και πέρα μετρούν πρωτίστως τα συμφέροντα των εναπομεινάντων 27 μελών, τα οποία μέχρι τώρα εμφανίζονται ενωμένα (κάτι το οποίο δε συμβαίνει συχνά)».