Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Σε 40 μέρες κλείνουμε επτά χρόνια. Επτά χρόνια στα μνημόνια. Επτά χρόνια διαπραγματεύσεων με κυβερνήσεις μονοκομματικές, τεχνοκρατών, τρικομματικές, δικομματικές, δεξιές, αριστερο-δεξιές. Τα χρέη φουσκώνουν, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, οι φόροι την οικονομία αποδυναμώνουν, οι πολιτικοί μαλώνουν, οι διαπραγματεύσεις εκεί, αγέραστες μα καθόλου αξιέραστες. Σταθερά. Ελληνική σταθερά.
Επτά χρόνια παγιδευμένοι στων διαπραγματεύσεων τ’ αλώνια. Δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω, όπως οι ιερείς του Μεσαίωνα στο Έστερναχ. Κι αν εκείνοι ήθελαν να υποδηλώσουν τη δύσκολη διαδρομή εκχριστιανισμού που αναλάμβαναν, εδώ οι ιερείς της πολιτικής τι θέλουν να πουν; Ότι δεν μπορούν ή ότι δεν συμφωνούν στον τρόπο;
Παρά τα πυρά για τα «μεγάλα κόλπα», το τρίο συνεχίζει ανενόχλητο. Και καλά κάνει, αφού η μόνη γραμμή άμυνας που έχει στηθεί απέναντί του είναι λεκτική.
Όποιος δανείζει, τον χορό ορίζει και για την τιμή των όπλων όλο και κάποιος κλαψουρίζει για «το σφίξιμο της καρδιάς, το σφίξιμο του στομαχιού που το έχουμε όλοι οι αριστεροί... Δηλαδή κάτι παίρνουν από τα σωθικά μας αυτές οι αποφάσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά είμαι μάχιμος. Διαφορετικά θα έπρεπε να πάω στο Άγιο Όρος για μοναχός».
Δεν είναι μονάχος που το πικρό ποτήριον θα πιει. Τι να πούμε κι εμείς που κατάπιαμε μια θάλασσα μέτρα και δεν βρήκαμε μία πέτρα, μια σταθερά, ένα κατάλοιπο ξηράς;
Το δικό τους πολιτικό και ιδεολογικό ψυχόδραμα θα λήξει, αλλά το δράμα έπεται. Τα νούμερα που ακούγονται είναι τρομακτικά. Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος; «Είναι η μαυριδερή εκείνη γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια (…) Πρόσω καταπάνω στον κίνδυνο. Δεν γίνεται αλλιώς. Ή θα συνθηκολογήσεις και θα μείνεις από τους εδώθε ή θα περάσεις πέρα. Προσοχή. Κανένας μη λιγοψυχήσει».
