Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Πόσες πραγματικές αποκαλύψεις μπορεί να αντέξει ο καταταλαιπωρημένος Έλληνας πολίτης, πριν γυρίσει την πλάτη στην εγχώρια πολιτική τάξη; Την Πέμπτη, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά αποκάλυψε πως ο πρωθυπουργός της χώρας, στη σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών ηγετών, παραδέχθηκε -ενάντια στην κυβερνητική μυθολογία- ότι «δεν φταίει για όλα ο Σόιμπλε»!
Την επομένη -και πριν ο δύσμοιρος πολίτης επεξεργαστεί την πρωθυπουργική παραδοχή- η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, συνεντευξιαζόμενη στη «Λε Παριζιέν», απογύμνωσε την κυβερνητική ρητορική, φανερώνοντας ότι ο κ. Τσίπρας της ζήτησε «να δεσμευτεί (το Ταμείο) δίπλα στην Ελλάδα»! Εάν δεν πρόκειται για μια… διεθνή συνωμοσία με στόχο να πληγεί η αξιοπιστία του Έλληνα πρωθυπουργού, τότε είμαστε ενώπιον μιας καθυστερημένης -κι έμμεσης- προσπάθειας του κ. Τσίπρα να ομολογήσει ότι η εργαλειοποίηση των «αγανακτισμένων», ωφέλιμη καθ’ οδόν προς την πρωθυπουργική Δαμασκό, εξεμέτρησε το ζην.
Και τώρα, που στρέφονται εναντίον της πολιτικής του, κινδυνεύει να γίνει το μοναδικό και πραγματικό θύμα μιας συνειδητής απόπειρας παραπλάνησης των πολλών, όπως αυτή αρθρώθηκε από τις πλατείες των «αγανακτισμένων» έως τα υπουργικά έδρανα. Ασφαλώς δεν είναι η μοναδική περίπτωση που η κομματική και προσωπική ιδιοτέλεια επιχειρήθηκε να επιβληθεί ως δημόσια πολιτική. Στα χρόνια της κρίσης επιδιώχθηκε συστηματικά να ενοποιηθεί η πλειοψηφία γύρω από ένα ψέμα, είτε επρόκειτο για τα περίφημα «18 δισ. ευρώ ισοδύναμα» του Ζαππείου, είτε για τις «ψεκασμένες» θεωρίες συνωμοσίας εις βάρος του έθνους των Ελλήνων.
Το πεπερασμένο του πράγματος αποκαλύπτεται όταν οι αυταπάτες, τα ωμά, ασύστολα και συνειδητά ψεύδη έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα και μοιραία συντρίβονται, συμπαρασύροντας και την ποιότητα του πολιτικού λόγου. Όλο αυτό, όμως, δεν είναι χωρίς συνέπειες. Ο εγκλωβισμός των πολιτών σε μια ψευδή συνείδηση δεν τους καθιστά απλώς χειραγωγήσιμη μάζα, αλλά διαστρέφει απολύτως τα κριτήρια με τα οποία καλούνται να αξιολογήσουν την κατάσταση της χώρας και οδηγεί σε προφανή αδυναμία κατανόησης του πραγματικού προβλήματος που οφείλουν να αντιμετωπίσουν και να θεραπεύσουν.
Η συντήρηση αυτής της παθολογίας έχει ολέθριες συνέπειες, οι οποίες πληρώνονται σκληρά και σε χρόνο -παρατείνοντας τη δοκιμασία- και σε χρήμα, με συνεχή απομείωση εισοδημάτων. Και παράλληλα πλήττονται στον πυρήνα τους η πολιτική και η Δημοκρατία.
Και ασφαλώς μια διαδικασία συνειδητής εξαπάτησης δεν είναι ποτέ άμοιρη ευθυνών και αθώα των συνεπειών που παράγει, όταν οι εξαπατημένοι έλθουν, αργά ή γρήγορα, αντιμέτωποι με την αλήθεια των πραγμάτων…
